Nie dochodząc pięknej

Myśli
są nad nieruchomą ilią
rojem much które toną jedna przez drugą
w rozchybotanych przez siebie okręgach
gromadą dzieci na tłustym śniegu

które wyznaczają nowe szlaki na tafli jeziora
aż na dudnienie pękającego lodu
zbiegają się w milczący punkt
tuż przy brzegu

są pustelnikami krabami
które zmieniają muszle
i pustelnikami ludźmi
którzy zmieniają cele
nigdy nie powracając do własnej

już nie wiem czym są naprawdę:
myśląc dotarłem do mrocznego wylotu fontanny
której kroplami nie są na pewno

cóż mi wiedzieć

jestem zaledwie pyskiem maszkarona
na kościelnym placu prowincjonalnego miasteczka
przez którego dysze
prześwistują rdzawe spirale trysków
trąbki powietrzne
powichry
megaharce słów