Wbrew tytułowi wcale słodko, optymistycznie i idyllicznie nie jest w tej powieści. Pełno w niej skomplikowanych bohaterów – nie tylko dorosłych, z których każdy pragnie przeżyć swoje „długo i szczęśliwie” i próbuje tego dokonać na wszelkie możliwe sposoby. Każdy z czytelników z pewnością znajdzie w tej historii kogoś, komu będzie kibicować, ponieważ bohaterów w niej jest cała galeria. Nietuzinkowa i pragnąca miłości Grace, jej aktualna miłość Johno, zagubiona Lily, wikłający się w nowe romanse Olivier i jego żona Melissa, a także ich niewidomy syn to tylko niektóre z nich. Mimo iż akcja toczy się niespiesznie, w powieści dzieje się wiele – autorka zadbała, by bohaterowie zostali uwikłani w niesłychanie skomplikowane relacje między sobą i z innymi, powieść aż kipi od emocji, wzruszeń i piętrzących się przed bohaterami nowych wyzwań i problemów. Pełno w niej ciągłych miłosnych rozczarowań, gorzkich zdrad i rozpaczliwego poszukiwania miłości, wiele też bolesnych zderzeń marzeń i wyobrażeń z zimną
rzeczywistością.
Autorce nie można odmówić wyobraźni – w gmatwaniu już i tak skomplikowanych od samego początku losów bohaterów nie ma sobie równych. Wikła ich w kolejne związki, pokazuje w coraz to nowych konfiguracjach, za którymi czasem trudno nadążyć. Barbara Neil w swojej prozie pokazuje różne oblicza szczęścia – tyle, ilu jest bohaterów i drogi dążenia do niego. Nie zapomina przy tym o drugiej stronie medalu, czyli o tym, że czasami próbuje się budować to szczęście na nieszczęściu innych, kierując się podszeptami emocji i serca bardziej, niż głosem rozumu. W swoich osądach nie kieruje się jednak wyłącznie dwukolorową, biało-czarną paletą, lecz pokazuje całe połacie niejednoznacznych moralnie szarości. Z tego względu nie można powieści włożyć pomiędzy inne, traktujące o uczuciach - tych uładzonych, spokojnych i przyjemnych. Z korzyścią dla tej powieści.