Od kilku lat w krajowej fantastyce szczególną żywotność wykazuje nurt, do którego należą zróżnicowane gatunkowo utwory ukazujące Polskę jako kraj wyjątkowy, wybrany, światowe mocarstwo ( Pilipiuk , Guzek , Spychalski ). Rozwój tego nurtu możemy uznać za naturalne kompensowanie narodowej frustracji związanej z taką czy inną zależnością od jakiegoś Wielkiego Brata. Z drugiej zaś strony – za wyraz patriotycznego optymizmu, okazywanego na przekór powszechnemu w naszym społeczeństwie czarnowidztwu, malkontenctwu i niedocenianiu posiadanych możliwości. Nurt ów jest też jak najbardziej normalną reakcją na zaanektowanie fantastycznych światów przez Anglosasów. Wszak od dziesiątków lat dowodzą oni, że kosmici czy przybysze z innych wymiarów mówią językiem Szekspira i lądują w okolicach Nowego
Jorku czy Los Angeles.
Do owego „propolskiego" nurtu dołącza swoją powieścią również Tomasz Kołodziejczak. Wcześniej ukazały się jego dwa opowiadania umiejscowione w uniwersum „Czarnego Horyzontu": „Klucz przejścia" (antologia * Tempus fugit 1) oraz „Piękna i graf" (antologia * Niech żyje Polska. Hura! 1). Powieść rozwija wizję świata, który został w nich zaprezentowany, pogłębia jego mitologię i duchowość, dorzuca mnóstwo detali pozwalających na odbieranie go wszystkimi zmysłami. To właśnie ten świat jest głównym bohaterem wizji Kołodziejczaka, dopracowany w szczegółach i drobiazgowo opisany.
Oto nasza rzeczywistość stała się ofiarą najazdu z innego wymiaru. Została przekształcona przez pochodzącą stamtąd magię, zrelatywizowaniu uległy rządzące nią prawa fizyki, powierzchnia naszej planety zaczęła podlegać zadziwiającym fluktuacjom. Większość lądów, w tym zachodnia Europa, została podbita przez istoty zwane balrogami. Ludzi, którzy znaleźli się pod ich jarzmem, obrócono w niewolników lub zamieniono w bezdusznych sługusów totalitarnego imperium. Wśród nielicznych terytoriów, które oparły się nawale Czarnych, znalazła się Polska – dzięki przywiązaniu jej mieszkańców do tradycji, ich głębokiej wierze, bohaterstwu i poświęceniu. I dzięki pomocy udzielonej im przez innowymiarowe elfy, władające potężną magią.
W pierwszym szeregu obrońców ojczyzny znajdujemy ojca (Robert) i jego przybranego syna (Kajetan). Ten pierwszy jest oficerem kontrwywiadu, tropiącym szpiegów i sympatyków barlogów. Drugi to królewski geograf, eksplorujący ziemie niczyje na zachód od Odry, zapuszczający się na tereny kontrolowane przez Czarnych, zbierający dane i artefakty, prowadzący akcje dywersyjne.* W celu zneutralizowania wielkiego zagrożenia dla kraju i reszty wolnego świata, obaj skłóceni ze sobą bohaterowie muszą połączyć swoje siły.* I wspólnie walczyć z Czarnymi w obronie prawa ludzi do życia, do pokoju, do normalności. Podobnie jak ich przodkowie walczyli o to z brunatnymi i czerwonymi najeźdźcami.
Kołodziejczak przekonująco przedstawia nie tylko przekształcony świat, ale i życie wewnętrzne, w tym motywacje, głównych bohaterów. Obdarza ich bogatą przeszłością, serwuje ciężkie przejścia w teraźniejszości oraz daje nadzieje na przyszłość. Poza tym ciekawie opisuje funkcjonowanie magii w połączeniu z nowoczesną i archaiczną techniką. W warstwie językowej cyzeluje słowa, komponuje bogate zdania, nie pozostawia niedomówień. Jego proza jest pełna żywych emocji, emanuje wewnętrzną energią, wciąga do wykreowanego świata, czyniąc go podczas lektury bardziej realnym niż ten, który oglądamy za oknem. Autor wyraźnie podkreśla, że aby stać się bohaterem w walce ze złem, wcale nie trzeba być chodzącym ideałem. Podobnie jak główne postacie powieści, każdy z nas – mimo swej niedoskonałości – może aktywnie sprzeciwić się przejawom totalitaryzmu, zniewolenia, okrucieństwa i innych form przybieranych przez zło. To ze wszech miar pozytywne przesłanie doskonale uzupełnia przygodową, awanturniczą akcję Czarnego
Horyzontu.