Faber, inżynier, pięćdziesiąt lat. Nadzorujący pomoc techniczną dla niezliczonych biednych i zacofanych krajów. Wyruszający w kolejną podróż służbową, taką jakich przeżył już wiele. Napotyka zapomniane, zdawałoby się na dobre, ślady przeszłości. Brat dawnego kolegi Joachima. Odżywająca za jego sprawą pamięć młodzieńczej miłości, Hanny. Ciąży. Rozstania. Wojny. Kiedyś podjętych decyzji i ich skutków. Przypadkowa podróż statkiem do Europy i spotkanie z młodą, pociągającą dziewczyną, Elizabeth. Zauroczenie i wspólna podróż po Europie. Plaża w Grecji, ukąszenie żmii, fatalny upadek. Zaskakująca śmierć dziewczyny, która okazuje się...
Wszyscy budujemy mury. Nie, nie te fizyczne, wielkie, chińskie, betonowe. Nie, mniej widoczne, prywatne, subtelne, osobiste murki. Wokół własnego Ja. Another brick in the wall - jeszcze jedna cegła... jeszcze jeden kamień... Uszczelnić. Zabezpieczyć. Wzmocnić. Świadomie lub nie. Bo przecież nie można być bezbronnym wobec świata! Bo jesteś wart! Wart nie oglądania się na innych, myślenia tylko o sobie, zagarniania dla siebie ile się da. Świat ma być dla ciebie, choć świat to zawsze będzie za mało. Zewsząd płyną hasła o twojej niezwykłości, inności, unikalności. Tych cechach, które uprawniają cię do ochrony siebie jako zabytku klasy zerowej. Tylko czy jesteś tak naprawdę szczęśliwy w swoim prywatnym bunkrze przeciwludzkim?! Czy chodząc wzdłuż obronnych murów i baszt nie masz poczucia bycia skazańcem uwięzionym w solidnej, niezdobywalnej twierdzy własnego ego?!
Mister Faber. Człowiek. Współczesny. Wykształcony. Racjonalista. Rozum potrafi wyjaśnić wszystko. "Uczucia, stwierdziłem to, są tylko objawami zmęczenia, nic więcej, w każdym razie u mnie." Nowoczesny, światły, praktyczny. "Technika zamiast mistyki!" Geniusz inżyniera zamiast bohomazów malarza. Regularne piękno metalowej śrubki zamiast pokrzywionych wiatrem badyli na łące. Prosty, oparty o wiedzę i matematykę świat. Świat w którym los to wyliczony rzut kostką i prawdopodobieństwo, które wynika z równania. Świat to wzory, statystyka, prawa liczb. Miłość?! Szczęście?! Zaufanie?! A cóż to takiego! Owszem, znane są pewne procesy fizykochemiczne, ale nic poza tym. Przecież coś co nie jest określone wzorem, co nie jest elementem ścisłej teorii nie istnieje. Śmierć?! Prawdopodobieństwo=1. A zatem po co się niepotrzebnie przejmować, zwłaszcza gdy dotyka innych. A właściwie tylko dlatego, że dotyka innych. Bo starość, nieuniknioność i bezwzględność własnej zbliżającej się śmierci potrafi jednak dużo zmienić.
Dziecko?! "Twoje dziecko", choć plemniki nie przybyły jak anonimowi goście z kosmosu. Odpowiedzialność?! Oczywiście, jestem odpowiedzialny, tylko że nie za innych, za siebie. Inni. Cóż, są przecież wolni, mają swój rozum.
Frisch stworzył wyjątkowo przejmujący obraz. Ostry, suchy, pozornie pozbawiony emocji. Pozornie. Zamierzona oszczędność słów. Rytm tak nietypowy, że trudno go początkowo złapać. Luźne myśli, zdania, wymieszane wspomnienia. Skotłowane jak pościel po dręczącej niespokojnymi snami nocy. Ten rytm, z początku wolny, przyspiesza. Emocje narastają. Gromadzą się jak gazy i pełna energii lawa tuż przed erupcją. Gdzieś pod kolejnymi suchymi faktami. Za kolejnymi akapitami. Czuć drżenie. Niepokój narasta. Obraz człowieka racjonalnego, który wobec świata stosuje rozbiór logiczny. Uczucia ukrywa pod Stertą suchych faktów i ich analizą. Jego świadomy wybór. Potrafi logicznie i racjonalnie krzywdzić innych. Bez poczucia winy. A w uzasadnieniu postępowania bezbłędnie wskazywać zaniedbania i winy wszystkich poza sobą samym. I ten matematyczny, racjonalny świat sprawia mu jakże irracjonalne niespodzianki. To niesamowicie małe prawdopodobieństwo dotyka go swoją zimną dłonią, patrząc jak następuje jego samozniszczenie, a
może przemiana i odrodzenie?! Cóż wart jest racjonalizm, cóż znaczy wielkość umysłu, gdy nikogo nie potrafimy uczynić szczęśliwym?! Gdy sami nie odczuwamy szczęścia i radości życia?! Cóż znaczy kolejny wesoły dzień, zabawa, beztroska, gdy nie mamy z kim dzielić naszych przeżyć?! Czymże są eleganckie twierdzenia, błyskotliwe teorie, niesamowite wynalazki, oryginalne dzieła architektury i cuda techniki, gdy nie czynią nas i innych wokół szczęśliwymi?!
Większość to rozumie lub czuje. Choć nie chce o tym myśleć. Wie, lecz nie dopuszcza do świadomości. Tak to już jest. Faber chce bezpiecznie dla siebie przejść przez życie. Owszem, pancerz chroni, ale przed każdym uczuciem, także przed dobrem. Przed bólem, ale i przed radością. Przed niespodziewanym smutkiem, ale i zaskakującym uśmiechem. Przed cierpieniem, ale i przed miłością. Tak jakby nie można było sprzecznych uczuć rozdzielić od siebie. Pancerz pozwala być co najwyżej pół-środkiem - pół-człowiekiem. A człowiek zawsze staje i będzie stawał wobec pytań o sens życia. Może udawać, że ich nie ma, że ich nie słyszy. A one i tak, prędzej czy później staną przed nim w całej swej irracjonalnej okazałości.