Max Gallo

Syn włoskiego emigranta. Rozpoczął karierę naukową na Uniwersytecie w Nicei pod kierunkiem Ernesta Labrousse'a i Pierre'a Renouvin.
Pierwsze historyczne prace poświęcił systemom totalitarnym: między innymi ujawnił nieznane dotąd poufne kontakty o charakterze szpiegowskim Mussoliniego z prasą francuską czy próby utworzenia przez Lavala, już w 1939 roku, rządów proniemieckich. Pracował też nad dokumentacją dotyczącą wojny domowej w Hiszpanii.

W przełomowym dla Francji 1968 roku otrzymał katedrę na Uniwersytecie w Vincennes, później wykładał w prestiżowym Instytucie Nauk Politycznych.

Odkąd Jean Fransois Revel przyjął go do wydawnictwa "Robert Laffont" (gdzie był dyrektorem serii), zaczął z wolna odchodzić od pracy dydaktyczno-naukowej, aby w końcu całkowicie oddać się twórczości popularnonaukowej, beletrystyce i biografiom.

Równocześnie sporo czasu poświęcał działalności politycznej: był rzecznikiem prasowym prezydenta Mitterranda, deputowanym do Parlamentu Ruropejskiego, zastępcą przewodniczącego Ruchu Obywatelskiego Pierre' a Chevenement.

Bardzo często obecny jest w mediach - obok Jeana d'Orrnessona bije rekordy udziału w popularnych audycjach telewizyjnych Bernarda Pivot. Politycznie i "życiowo" najbliższą mu postacią w dziejach Francji jest bez wątpienia generał Charles de Gaulle, któremu poświęcił wiele stron swoich książek. Członek Akademii Francuskiej.