Massimo Furlan

Urodził się w rodzinie włoskich emigrantów w szwajcarskiej Lozannie. Po studiach w miejscowej École des Beaux-Arts jego artystyczne zainteresowania skupiały się na relacjach między pamięcią i zapomnieniem. Od 1987 roku bierze regularnie udział w wystawach jako artysta wizualny. Jednocześnie współpracuje z kilkoma grupami tanecznymi i teatralnymi, coraz mocniej angażując się w działania performatywne.

W 2003 roku wystawił swój pierwszy autorski spektakl-instalację „Numero 23 Prod”. W teatrze interesuje go głównie biografia – prosta, banalna historia opowiadająca o życiu i przywołująca wspomnienia. Furlan nie ma potrzeby mówić o sobie jako o kimś niezwykłym, tylko raczej jako o reprezentancie pokolenia połowy lat 60. Inspiracją dla jego projektów jest pamięć obrazów: plakat piosenkarza, który wisiał w pokoju jego siostry („Je rêve/Je tombe” i „Live me/Love me”); chwile, w których jako dziecko grał sam w swoim pokoju w piłkę nożną, słuchając radia transmitującego mecz („Furlan/ Numero 23”); moment, kiedy biegał po swoim pokoju z szalem wokół szyi, wyobrażając sobie, że jest superbohaterem („Superman”); gdy zakochał się w dziewczynie i nie wiedział jak ma się do niej odezwać („Gran Canyon Solitude”, „Les filles et les garçons”).

W 2007 roku na zrujnowanym Stadionie Dziesięciolecia artysta samotnie odtworzył mecz Polska–Belgia z mundialu w Hiszpanii w 1982 roku. Wcielił się wtedy w rolę najważniejszego piłkarza – Zbigniewa Bońka.