Mary Frances Kennedy Fisher

Miała przynajmniej dwie pasje – pisanie i kulinaria. Obie z wdziękiem i talentem łączyła w swoich dwudziestu sześciu książkach, w większości poświęconych przyjemnościom stołu. Jej lekkie pióro zostało docenione w Hollywood – przez pewien czas pisywała scenariusze filmowe. Poza Kalifornią, gdzie spędziła większość swego długiego życia, ogromnym sentymentem darzyła również Francję, dokąd udała się po ślubie ze swoim pierwszym mężem Alem Fisherem. Kraj ten ugruntował i poszerzył jej kulinarne doświadczenia, których nigdy nie była syta. We Francji poznała też swego drugiego męża – zapewne swą pierwszą zmysłową miłość; pierwszy małżonek, syn prezbiteriańskiego duchownego, skłaniał się raczej ku ascetycznej stronie życia.

Początkowo bardzo udane, harmonijne i szczęśliwe pożycie z Dillwynem Parrishem, z którym zamieszkała na czas jakiś w Szwajcarii, nie trwało długo – wkrótce okazało się, że Dill cierpi na chorobę Buergera, co nie tylko doprowadziło do amputacji nogi, ale też stało się powodem nieustających cierpień fizycznych, którym sam położył kres, odbierając sobie życie w 1941 roku. Pogrążona w rozpaczy, cień dawnej siebie, Mary Frances żałobę leczyła pracą, dyktując siostrze swe książki How to Cook a Wolf, praktyczny poradnik gotowania w ekstremalnie trudnych warunkach wojennych, i Gastronomical Me.

Z pewnością w powrocie do normalnego życia pomogło jej macierzyństwo – w 1943 roku urodziła córeczkę Anne, nigdy nie wyjawiając światu, kto był ojcem dziecka. Dwa lata później, wiedziona impulsem, bo zaledwie po dwutygodniowej znajomości, wyszła za mąż po raz trzeci, za Donalda Freede’a, wydawcę, który został ojcem jej drugiej córki, Mary. Ale i to małżeństwo okazało się nietrwałe, może dlatego, że dla Donalda było ono szóstym z kolei...

To zadziwiające, ale najtrudniejszym okresem jej życia, naznaczonym niemocą twórczą i poważnymi depresjami, okazały się cztery lata, które spędziła ze swoim ojcem. Przeprowadziła się do niego wraz z dziećmi, wiedziona poczuciem obowiązku, by po śmierci matki prowadzić mu dom. Nie udało się bezkolizyjnie pogodzić roli pisarki, gospodyni domowej i samotnej matki wychowującej dwie córki. W tym czasie pisywała ledwie felietony do miejscowej, redagowanej przez ojca, gazetki. Po jego śmierci długo nie potrafiła wrócić do równowagi psychicznej i zacząć, jak kiedyś, leczyć się pisaniem. W końcu jednak odzyskała właściwą sobie pogodę ducha. Po okresie dwunastoletniego milczenia, jakby nadrabiając stracony czas, napisała jeszcze czternaście książek, m.in. Map of`Another Town, A Considerable Town, As They Were i Sister Age. Wraca w nich pamięcią do ukochanych miejsc we Francji, pisząc o Marsylii, Aix-en-Provence (i o tamtejszej kuchni, jakżeby inaczej), a także snując wspomnienia (choć pełno ich w każdej jej
książce) i refleksje na temat starości, o której niepotrzebnie zawczasu zbyt dużo myślała. Choroby sprawiły, że ten okres życia był dla niej szczególnie ciężki. Cierpiała na artretyzm, chorobę Parkinsona, niemal straciła wzrok i głos. Już tylko szeptem mogła dyktować swoje wspomnienia pełne bogatych smaków, bo też była to prawdziwa smakoszka – umiejąca rozkoszować się nie tylko dobrym jedzeniem, ale i życiem, we wszelkich jego przejawach.