Małanka

Ja? To ta szczęściara, której los dał, według Leca, „prywatny telefon Pana Boga”.
Więc napisałam tę książkę. To nie o moim życiu, ja je wymyśliłam.

Małanka – to letnia błyskawica, grom z jasnego nieba; tak nazywała ją Paraska w swojej tykocińskiej gwarze, kiedy zjechała jako pomoc domowa do warszawskiej rodziny.

Oprócz języka dziewczyna wniosła coś więcej – niepokój, niedomówienia, strzępy rodzinnych wspomnień i opowieści, z których wyłonił się fragment świata małomiasteczkowej grozy wojennej w sielskiej dekoracji. Jedwabne? Więc było ich kilka.

Małanka to epopeja: rozgrywająca się w ciągu półwiecza powieść o życiu warszawskiej rodziny: panującej niepodzielnie matki – pracownicy wydawnictw i cenzury; jej syna – przedstawiciela peerelowskiej prywatnej inicjatywy; wybranej przez matkę synowej, która po urodzeniu pięciu synów staje przed koniecznością zaakceptowania nieplanowanego wcześniej członka rodziny.

Bujne życie towarzyskie, obyczajowe, kulturalne tej licznej, barwnej rodziny uzmysławia nam zakręty losu, nadzieje i rozczarowania, jakie były udziałem polskiej inteligencji po wojnie.

W losy rodziny w sposób nieoczekiwany i dramatyczny wkracza przeszłość, która upomina się o swoje miejsce.