Maddie, Angela i Zoe - na zawsze razem

Pisarze stale poszukują nowych form wyrazu, które zwróciłyby uwagę czytelników i przyniosłyby im sukces: sławę i pieniądze. Często zdarza się więc, że forma którą próbują okiełznać przerasta treść, szkodzi jej i miast intrygować i skłaniać do lektury, męczy i zniechęca. Pani Lauren Myracle postanowiła napisać książkę, która miała być zapisem rozmów prowadzonych poprzez komunikator internetowy. Były już próby z blogiem, teraz więc przyszła pora na komunikator. Jak postanowiła, tak zrobiła. Napisała książkę dla młodzieży, takiej co najmniej piętnastoletniej, jak ostrzega nas na okładce.

Czy jest to książka udana? Nie, choć to oczywiście czysto subiektywne zdanie. Forma jest dziwna. Nie widzę sensu przenoszenia rozmów z czatu czy komunikatora na papier. W większości bowiem są one pełne skrótów, podtekstów, uproszczeń wynikających z kontaktowania się osób, które się znają albo nieźle się rozumieją. Moja nastoletnia córka wzięła książkę do ręki i po kilkunastu stronach odłożyła. Stwierdziła, że tak się nie rozmawia w jej otoczeniu, a tematy podejmowane w tej książce i sposób ich omawiania są nudne. Przyznaję, że dla mnie są one przede wszystkim sztuczne. Sztuczne jest komunikowanie się pełnymi zdaniami, długimi, dobrze zredagowanymi wypowiedziami. Sztuczna jest korekta poprawności językowej, stylistycznej i ortograficznej tych dialogów. Albo próbujemy naśladować życie, albo nie, ale po co wtedy sięgać po taką, a nie inną formę książki?! Rozmawiając ze sobą, kiedy się znamy, nie tłumaczymy stale, co mieliśmy na myśli. Obracamy się w kręgu spraw o których wystarczy mówić półsłówkami. Tak,
ale wtedy książka byłaby zupełnie niezrozumiała dla niewtajemniczonych. Język tej książki nie jest wcale potoczny, jest na niego stylizowany. Pisze książkę osoba dorosła i próbuje dość nieudolnie naśladować nastolatki. Czasami wrzuci jakiś skrót lub emotikon i ma poczucie oddania barwności młodzieżowego slangu.

Bohaterkami książki są trzy dziewczyny: Maddie (mad maddie), Angela (SnowAngel) i Zoe (zoegirl). Tematami ich rozmów: otaczający świat i to co je interesuje. Zatem: wszystko i nic zarazem. Dialogi są o szkole, o chłopakach, o koleżankach, fryzurach, ciuchach, rodzicach, seksie, imprezach. O tym, że powinny się razem trzymać, że warto by z jakimś chłopakiem pójść wreszcie na całość, że inne dziewczyny to zołzy, rodzice to ciemiężyciele, którzy nikogo nie rozumieją, a nauczyciele, to sadyści, a nawet jacyś napaleni zboczeńcy. Zasmuca niezwykła "lekkość" oceniania wyrażana przez te dziewczęta, niestety z tego co sam doświadczam, bardzo prawdziwa.

Z opisu z okładki wynikało, że to "wciągająca i zabawna opowieść". Niestety, nie znalazłem tu ani jednego ani drugiego. Książka nie wciąga, tylko męczy i nuży, wywołując narastające poczucie straty czasu. Jest zabawna, ale w bardzo, ale to bardzo nielicznych momentach. Rozumiem, że patrzę na tę pozycję z punktu widzenia osoby dorosłej. Przeczytałem jednak wiele książek dla dzieci i młodzieży, które mnie zachwyciły. Ta zaś mnie zupełnie rozczarowała. Jeśli nawet opisuje ona jakieś życie, które toczy się obok, to naprawdę nie wiem po co. Nie ma tu jakiejś refleksji, nie ma napięcia, są dialogi jak z nudnego francuskiego filmu z nurtu neorealizmu, którego nikt tak naprawdę, o ile ma jakieś doświadczenie, nie chce oglądać.