Ludzie wiatru

Księga I 24 Hugo poczekał, aż kondukt żałobny oddali się nieco. Dopiero wtedy wskoczył na siodło. - Myślałem, że chcesz, byśmy jeszcze trochę tu zabawili, mistrzu... - zdziwił się Tankred i również wskoczył na konia. Prowadził go bok w bok z wierzchowcem Hugona. - Raczej zależało mi na spokoju. Muszę coś przemyśleć, chciałbym także z tobą porozmawiać. W mgnieniu oka twarz Tankreda rozjaśniła się. - Opuszczamy Cotentin? - Wciąż jesteś taki niecierpliwy... Powinieneś więcej rzeźbić. - Całymi dniami tylko tym się zajmuję! - podniósł głos Tankred. - Każde dziecko w Pirou dostało ode mnie zabawkę, a pasterz laskę. Chociaż od rana zaprzątały go poważne myśli, pan ze Wschodu uśmiechnął się na te słowa. Nauczył Tankreda władać kozikiem, gdy chłopiec miał niespełna siedem lat. Pamiętał jego dziecięcą twarzyczkę i skupione spojrzenie, gdy tłumaczył mu, jak postępować z drewnem. Pamiętał skrwawione palce... Obrazy z przeszłości przesuwały się przed oczami Hugona. - Właśnie dlatego muszę z tobą porozmawiać - dodał. - Pragnę ci wyjaśnić, dlaczego będziemy zmuszeni pozostać w Pirou dłużej, niż planowałem. - Słucham. - Otóż nasz gospodarz jest zdania, że jego życiu zagraża niebezpieczeństwo. Zwierzył mi się ze swych obaw i ja, w zaistniałej sytuacji, nie mogę mu odmówić. - Serlon prosi nas o pomoc? Tankredowi trudno było uwierzyć, że dni potężnego i srogiego pana Pirou mogą być policzone. - Tak. Od śmierci syna, Oswalda przeżył kilka „wypadków". Mało prawdopodobne, by miały przypadkowy charakter. - Podejrzewa kogoś? - Nie. Ale ma licznych wrogów. Zalecam ci więc czujność i zwracanie szczególnej uwagi na wszystko, co może się nam przydać. - Dobrze, mistrzu. - Wrócimy do tego tematu później. Chciałbym skorzystać z wolnego czasu i pojechać na jarmark, o którym opowiadał mi opat. Choć tutejszy jarmark z okazji uroczystości Podniesienia Świętego Krzyża nie równa się temu w Provins, jest to ponoć najpopularniejszy w księstwie. Tankred miał ochotę dalej rozmawiać o Serlonie, lecz nazbyt dobrze znał swojego mistrza, by się nie zorientować, że nagła zmiana tematu była celowa. - Mówisz, mistrzu, o barakach i wozach, które minęliśmy przed bramą do grodu? - zapytał. - Zgadza się. To jarmark założony przez baronów de La Haye du Puits. Ofiarowali opactwu zyski z handlu. Jarmark zacznie się jutro i potrwa cztery dni. - Jakie to ma dla nas znaczenie? - Nie zapominaj, proszę, tej nauki: wszystko ma dla nas znaczenie, gdyż wszystko jest ze sobą powiązane! Jeśli lekceważysz kamyk toczący się pod twoją stopą, kwiat ostu, lot jaskółki lub węgorza pełzającego po ziemi w kierunku oceanu, to tak, jakbyś lekceważył człowieka. Zresztą wydawało mi się, że i ty chciałeś mi coś wyznać. Czy nie dotyczyło to przypadkiem spotkania z Aubré? Tankred zrelacjonował swoją rozmowę z mnichem, nie pomijając dziwnych słów, które tamten wypowiedział. - Dawno temu umarł tu młodzieniec - powtórzył Hugo w zamyśleniu. - Młodzieniec żyjący w tych stronach. To powiedział, nieprawdaż? Czyżby... - Mistrz zamilkł. Na jego twarzy malowało się zatroskanie. - Co? - Nic, nic... Jeszcze nie pora. - Nie powiedziałeś, mistrzu, co sądzisz o drugiej części przepowiedni. - A cóż mam powiedzieć? Że Aubré miał rację? „Daleka droga przed tobą, daleka. Przez lądy i morza, do krain, gdzie ludzie mówią innym niż nasz językiem, gdzie mury wyściełane są złotem i srebrem, gdzie kobiety są tak piękne, że się je zamyka. Będziesz, panie, księciem wśród książąt i żebrakiem..."