Leki przeciwhistaminowe

Histamina i leki przeciwhistaminowe stanowią atrybuty immunologii klinicznej i praktycznej alergologii. Mediator zapalenia okazał się czynnikiem stabilizującym homeostazę, a ponadto immunomodulatorem istotnie kształtującym nie tylko bezpośrednią odpowiedź na alergen, ale także dyspozycję do typu tej odpowiedzi. Rewolucja poglądów pod tym względem przyszła wraz z odkryciem i sklonowaniem receptora H4. Także receptor H3 bierze udział w zapaleniu poprzez wpływ na neurotransmisję. Jego zaangażowanie bezpośrednie czeka na określenie, ale wydaje się prawdopodobne, skoro na komórkach zapalenia stwierdzono obecność receptorów tego typu.

Leki przeciwhistaminowe to w tradycji leki działające na receptor Hj. W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku przyjęto wyróżniać leki pierwszej i drugiej generacji. Te pierwsze cechuje krótki czas działania, niepełna selektyw-ność i działanie sedatywne. Początkowo wydawało się, że wraz z pojawieniem się leków nowej generacji medycyna dostanie do ręki nie tylko potężne narzędzie do walki z zapaleniem alergicznym, ale także specyfiki wolne od działań niepożądanych. Wkrótce powikłania kardiologiczne, a nawet nagłe zgony po stosowaniu niektórych preparatów rozwiały złudzenia i jak to zwykłe bywa przesunęły wahadło praktyki lekarskiej w stronę obaw lub co najmniej ostrożności. Dziś możemy śmiało stwierdzić, że bezpieczeństwo leków przeciwhistaminowych zostało ocenione w stopniu nie mniejszym niż ich skuteczność, a wahadło już nie drga, lecz stanęło na linii pełnej aprobaty. Zainteresowania nauki budzą już nie tyle same leki, ile ich interakcje i niestandardowe aplikacje.