Lapidarium IV

Autor Imperium wypracował wyrazisty i rozpoznawalny styl. Szczegół obok uniwersalnego uogólnienia. Wielka prawda wysnuta z konkretnych przeżyć i doświadczeń. W przeciwieństwie do wielu innych opuszcza pisarską celę, nie izoluje się, wychodzi z niej i z pasją oraz przenikliwością odkrywcy, ale przede wszystkim wrażliwego artysty wpatrzonego w skłębiony i chaotyczny obraz świata, artysty zasłuchanego w jego szept, zgiełk i wrzask, dokonuje oglądu, jakże często porażającego.

Świat Lapidariów to świat zbudowany z fragmentów -zapisów jak w notesie czy dzienniku, zapisów refleksji, stanów wewnętrznych, smutku, zadumy, snów, przeczuć; także fragmenty esejów albo ich szkiców na tematy począwszy od penetracji ludzkiej psychiki po historiozoficzne rozpoznania, wreszcie pełne zadumy postoje, w trakcie których autor pochyla się nad człowiekiem, jego mrocznym światem wewnętrznym. [...] Fragment, za pomocą którego Kapuściński dokonuje opisu, jest tworzywem, a może też być ziarnem, z którego wyrasta bujny i niezwykły ogród.

Wiek XX rozpina los ludzki nad zawrotną przepaścią, której wysokie brzegi są szczytami osiągnięć i wzniosłości, ale której głębokim dnem płynie rzeka hańby i krwi. Jest to wiek cezury między światem społeczeństw tradycyjnych, trwających stuleciami w niezmienionej formie, a ruchliwą społecznością współczesną, masową i z wolna już planetarną, odciętą od swoich korzeni, żyjącą w gorączce pośpiesznej i nieustannej przemiany. Ryszard Kapuściński