"Wyznania księży alkoholików"
Stanisław Zasada we wstępie do swojej książki pisze, że księża chętnie opowiadali mu o tym, jak zaczęli pić, o straconych szansach i wyrządzonych krzywdach, o swoich zwycięstwach i porażkach w walce z nałogiem, o pretensjach do Pana Boga, że nie chce im pomóc.
„Mówili nie po to, by epatować swoimi upadkami. Raczej, by dać świadectwo, że alkoholik może przestać pić i zacząć znowu żyć przyzwoicie. Że może też być nadal kapłanem: odprawiać nabożeństwa, głosić kazania, spowiadać. Że warto się starać. To opowieść o nadziei”.
Opowieść także o tym, że alkoholizm to choroba, a nie upadek moralny oraz że „alkoholik, jak każdy chory, potrzebuje fachowej pomocy, a nie połajanek, kar, gróźb czy potępienia”. Opowieść o własnej niemocy pijących księży, ale też o bezradności przełożonych: „Jeszcze nie tak dawno jeden z biskupów miał taki pomysł na uleczenie swojego księdza z nałogu: chciał go wysłać do kamieniołomu, żeby obarczony ciężką pracą nie myślał więcej o wódce”.
Alkoholizm księży to temat tabu w polskim Kościele. Po kilku latach od wydania książki Porzucone sutanny. Opowieści byłych księży Wydawnictwo Znak zapełnia kolejną białą plamę, podejmując tematykę niezwykle trudną, ale też bardzo ważną.Autor porusza temat bardzo kontrowersyjny, czyni to jednak w sposób wyważony i uczciwy.
[ Grzegorz Wysocki ]