Moje pierwsze samobójstwo to kilka opowiadań, które układają się w mniej czy bardziej logiczną całość na wzór autobiografii autora. Obok życia dorosłego w takiej chociażby Warszawie, pojawiają się wątki z odległej przeszłości, spędzonej w Wiśle, pełnej luterskiej pobożności i odmienności, gdzie autor przeżył pierwsze lata życia. Potem jest Kraków, który kojarzy się z koniecznością wyprowadzki z ukochanego domu dziadków do tradycyjnego blokowiska, aby dziecko miało lepszy życiowy start. „Krakowskie” klimaty to także tytułowa pierwsza niedoszła próba samobójcza dwunastoletniego chłopca. Całości dopełniają historie o ludziach z przeszłości, którzy są wspominani z nutką nostalgii i pewnego rodzaju ulotnego niedosytu, ale również historyjki o nieszczęśliwie ulokowanych uczuciach - w najpiękniejszej kobiecie świata czy też w początkującej piosenkarce w wężowej sukience. A skoro to zbiór opowiadań, to czyta się zdecydowanie inaczej niż wszystkie do tej pory wydane powieści autora. Osobiście cenię Jerzego
Pilcha za sposób narracji i cudownie opisaną Warszawę: spacer Sienną czy Hożą, wędrówka na dworzec centralny – to wszystko powoduje, że aż się chce poznać Warszawę Pilcha, trochę inną niż ta, którą oglądam na co dzień, Warszawę widzianą oczami człowieka, który wiele przeżył, ale nie uzurpuje sobie prawa czy wyłączności do oceniania zastanej rzeczywistości własna miarą, jedynie słuszną.
Podążamy za autorem śladami ludzi z przeszłości. Poznajemy kolegów, którzy się stoczyli z takich czy innych powodów, babkę Pechową, która myła i ubierała wszystkich zmarłych w całej Wiśle, i która jednocześnie zamknęła całą swoją młodość i szczęśliwą przeszłość w szafie, niedostępnej dla nikogo innego. Poznajemy ludzi z Wisły, którzy mieli swoje przyzwyczajenia, dla nas trochę zaskakujące. Na przykład po zmierzchu trzeba było szczelnie zasłaniać okna i praktycznie iść spać, ponieważ praca w nocy – nawet jeśli chorowało się na bezsenność – traktowana była przez miejscową społeczność jako wielki i ciężki grzech. Palenie papierosów było dozwolone jedynie wtedy, gdy palący mężczyzna nauczył się tego na przykład podczas przebywania w obozie, a kobietom nie wolno było palić, no, chyba, że chodzi o „kurwy albo stworzenia z innej planety”. Autor nie oszczędza nam także opisu swoich skomplikowanych relacji z kobietami, z których każda miała być kobietą życia i wielką miłością. Jeszcze bardziej pogmatwane są
relacje z rodzicami czy dziadkami, którzy wywarli wpływ na dorosłe życie chociażby poprzez wyniesioną z domu religię, zdecydowanie odbiegającą w niektórych fundamentalnych założeniach od wszechobecnego katolicyzmu.
Książka ta to trochę nostalgiczne obrazki, podane w sposób bezpośredni i momentami szczery do bólu. Bólu zębów, który można wyleczyć paląc tytoń. Czyta się dosyć przyjemnie, chociaż jak to bywa z historiami z życia wziętymi czy wręcz wielce prawdopodobnymi – trochę trudno przez nie przebrnąć przerzucając kartki podczas podróży komunikacją miejską w drodze do pracy. Nad całością trzeba się skupić i chłonąć z należytą powagą.