Klementynka, dziewczynka o niezwykle artystycznej duszy

Małgośka chodzi już do czwartej klasy, a Klementynka, no cóż, dopiero do trzeciej. Jako starsza, Małgośka nieustannie ustala zasady, własne zasady. Klementynka nie za bardzo lubi te ciągle narzucane jej reguły, ale lubi samą Małgośkę. Jest przecież jej przyjaciółką. A przyjaciele zawsze sobie pomagają w potrzebie. Tak też dzieje się w pewnym wyjątkowo feralnym tygodniu, który zaczyna się po prostu źle, a kończy, na szczęście, całkiem dobrze.

W poniedziałek Małgośka w czasie dodatkowych zajęć plastycznych dziwnym trafem skleja sobie włosy. Próbuje samodzielnie rozwiązać problem, lecz zamiast tego rośnie on jak drożdżowa baba. Na szczęście, tak się wydaje, zjawia się Klementynka, i wpada na swój kolejny genialny pomysł: ciąć włosy tak, żeby było symetrycznie. Czy jednak same dobre chęci wystarczą? Niestety, nie zawsze, czasami potrzeba jeszcze umiejętności. Wyrównywanie kończy się wycięciem większości włosów Małgośki, która wygląda teraz jak... dmuchawiec. Nic dziwnego, że nauczycielka, pani dyrektor i mama dziewczynki są po prostu wstrząśnięte. Bystra, uważna, skupiająca się na tym, co ciekawe i zawsze chętna do pomocy Klementynka rozmawia z próbującą zrozumieć co się stało panią dyrektor Ryż w gabinecie. I udaje się jej, we własnym mniemaniu, pomóc nawet pani dyrektor.
"- Kiedy wyszła pani z gabinetu, odebrałam kilka telefonów. Zamówiłam parę nowych chomików do pracowni biologicznej, powiedziałam pani od wuefu, że już nigdy nie będziemy grać w dwa ognie, oraz umówiłam panią z dwiema osobami." Ciekawe jest to, że ani mama Małgośki, ani pani dyrektor Ryż nie są wcale wdzięczne za pomoc niesfornej Klementynki.

Nasza bohaterka to taki Koszmarny Karolek w dziewczęcej wersji light. Pełna dobrych chęci i szalonych pomysłów. Ma pewien niezwykły dar. Wszystko czego się dotknie idzie odtąd nie tak jak powinno. Lekko krzywo zamiast prosto. Chce pomagać, pomaga, a potem inni mają do niej żal bądź pretensje. A przecież Klementynka musi coś robić z mnóstwem energii, która ją rozpiera. Mówi o sobie: "Ja to mam szczęście: pomysły same przychodzą mi do głowy, nawet nie muszę ich nigdzie szukać." Cóż, niektóre z nich nie są po prostu najlepsze, nie przynoszą odpowiednich efektów. Tak jak w przypadku historii włosów jej najlepszej koleżanki. Lecz włosy Małgosi wyglądające jak dmuchawiec to dopiero początek feralnego tygodnia w którym Klementynka również traci włosy, a nawet koleżankę. A potem... potem zyskuje i to więcej niż mogłaby się spodziewać.

Historia o Klementynce jest bardzo zabawna. Napisana z dużym poczuciem humoru. Jest zilustrowana świetnymi czarno-białymi obrazkami doskonale pasującymi do tekstu. Tekst zaś jest na tyle prosty, że dzieci szkolne mogą spróbować czytać go same. Jest to jedna z tych książeczek, która powinna rozśmieszyć również dorosłych. Wielu z nich będzie być może miało poczucie deja vu. Bohaterka choć ciągle broi i wplątuje się w różne dziwne sytuacje, to nie robi tego złośliwie. Jest uroczą, trochę zbyt żywą dziewczynką, która bardzo chce być użyteczna. Mimo wybryków i przypadków, które ją spotykają, trudno jej nie lubić.

Opowieść ładnie pokazuje na czym polega prawdziwa przyjaźń, jak ważne jest zrozumienie przez rodziców charakteru dziecka, jak dziecko potrafi opacznie interpretować przypadkiem zasłyszane słowa dorosłych i kilka innych istotnych spraw związanych ze światem małego człowieka. Polecam tę uroczą książeczkę, choć dzieciom odradzam próby naśladowania przygód Klementynki. Nie każdy rodzic ma w sobie takie pokłady anielskiej cierpliwości jak rodzice naszej bohaterki.