Z powieściową Eweliną mogłoby z pewnością utożsamić się wiele czytelniczek. Z pozoru pełnia szczęścia: udana rodzina - mąż, syn; sfera życia osobistego – przyjaciółki oraz praca zawodowa. A w rzeczywistości? Zmagania z dniem codziennym, niespełnione ambicje, utracone szanse i poczucie, że z każdym kolejnym dniem życia staje się coraz bardziej niewidzialna dla otoczenia – bliższego i dalszego. Jednak myliłby się ten, kto sądziłby, że to powieść ponura. Oczywiście nie brak w niej i ciemniejszych stron życia, jednak z całą pewnością zaliczyłabym ją do pozycji lżejszych gatunkowo, pisanych bardziej ku wytchnieniu i niezobowiązującej rozrywce niż głębokiej i żmudnej literackiej analizie.
Autorka zastosowała w opowiadanej przez siebie historii rozwiązanie fabularne, że na każdy problem przypada co najmniej jedno optymistyczne zdarzenie. Ewelina zrezygnowała z doktoratu i czuje się niespełniona zawodowo? Nic to, na powrót do naukowej kariery przecież nigdy nie jest za późno. Bohaterka popadła w rutynę w związku? Na jej drodze pojawi się młody interesujący mężczyzna. Kolejne zalety tej powieści to prosty, przystępny język, mocne i celne osadzenie we współczesnych realiach, zgrabne wprowadzenie czytelnika w meandry stworzonej przez autorkę historii, ukazanie życia bohaterów w pełnej krasie – bez przemilczeń, zbędnych kombinacji i udziwnień. Tak, jakby opowiadało się o losach prawdziwych ludzi, a nie wymyślonych filmowych postaci – ich chęciach zmiany, najgłębiej skrywanych i niespełnionych pragnieniach.* Cała powieść to udowadnianie tezy, że nigdy nie jest za późno na dokonywanie zmian w życiu, nigdy nie jest za późno na miłość, pożądanie i namiętność.* Porządna powieść, warta każdej minuty
poświęconego jej czasu.