Jeden za siedmiu, siedmiu za jednego!

"Emil, Paul, Toni, Lukas, Carlo, Basti i Tom po prostu uwielbiają grać w piłkę nożną. I chociaż siedmiu przyjaciół musi się obejść bez trenera oraz wsparcia klubu, to jednak dodają sobie animuszu tym, że gwiazdy światowego futbolu też przecież uczyły się fachu na jakichś obskurnych podwórkach, na ulicy lub na piaszczystych boiskach." Grupa przyjaciół tworzy podwórkową drużynę nazywającą się po prostu Uliczni Kopacze. Żyją marzeniami i wielkimi planami, chcą grać w turnieju. Jak to często robią chłopcy, nie ujawniają swoich marzeń przed innymi. Zmagają się ze sobą, ze światem, z problemami, które czasami zdają się ich przerastać. Szkoła, problemy rodzinne, brak pieniędzy i czasu zaprzątają głowy pełnych emocji i planów nastolatków. Chcieliby osiągnąć sportowy sukces, ale jasno widzą, że nie jest to takie łatwe. Brakuje im kogoś kto by ich wspomagał, pokierował nimi, trenował. Jak sobie poradzić z tym wszystkim?!

Chłopcy żyją piłką nożną, ale nie mogą uwolnić się od spraw bardziej prozaicznych. Tom, ich libero, gra ostatnio wprost fatalnie. Jest nieswój, gubi się w dryblingach, nie trafia do bramki. Okazuje się, że przyczyna rozkojarzenia chłopaka jest dość prosta i złożona zarazem. Przypadkowo zobaczył tekst ogłoszenia, które chce umieścić w prasie jego mama, anonsu o poszukiwaniu mężczyzny w sile wieku. "Tom mieszka z mamą odkąd ojciec odszedł, gdy się narodził." Wydaje mu się, że jest im razem dobrze i nie potrzebują kogoś nowego w swoim życiu. To dlaczego mama chce zmieniać to co jest? Czyżby nie była szczęśliwa? "Toma ogarniają na przemian smutek, bezradność i wściekłość." Nie potrafi poradzić sobie z tą nową dla niego sytuacją. Na szczęście ma przyjaciółkę, leciwą Line. To ona, dość niejednoznaczna powierniczka pomoże Tomowi rozwiązać problem. Jest ona bowiem panią zarówno wesołą i pełną życia jak i wścibską, uważnie wszystkich obserwującą sąsiadką. W swoim postępowaniu nie widzi nic złego. Wolny czas
spędza na podglądaniu życia innych.

Jest to w sumie dość prosto napisana, niewyrafinowana historia z życia współczesnego nastolatka. Pełna uproszczeń, choć zabawna i dotykająca problemów z którymi można się zetknąć na co dzień. Nie wszystko jest w niej wychowawczo oczywiste. Mimo, że cała historia dobrze się kończy, to sposób postępowania bohaterów może u wielu budzić wątpliwości. Czyż bowiem czytanie cudzej korespondencji, podglądanie innych i okłamywanie są dobrymi wzorcami dla młodych ludzi? Nie jest to wszystko pokazane może zbyt jednoznaczne, wyrażane są pewne wątpliwości, ale wymowa całości nie jest jasna. Wydaje się, że dobry cel zdaje się uświęcać niezbyt uczciwe środki. W tym wypadku tak wychodzi, ale czy zawsze tak będzie? Czy można manipulować innymi i czy nie będzie to mieć długofalowych niedobrych konsekwencji? Autorka zdaje się koncentrować głównie na akcji i nie rozważa zbytnio zachowań swoich bohaterów. Historia jest dość zgrabnie opisana i gdyby nie ten momentami niejednoznaczny sposób postępowania postaci byłaby lekturą
jak najbardziej godną polecenia.