Janusz Głowacki

Niegdyś znany lew salonowy, powszechnie zwany Głową.
Skończył szkołę teatralną, polonistykę w stolicy, studiował historię.

Debiutował w 1960 roku w Almanachu Iskier, jako publicysta współpracował z warszawską "Kulturą" pisząc felietony (zebrane w tomach W nocy gorzej widać i Powrót hrabiego Monte Christo). Debiut książkowy Głowackiego to zbiór nowel Wirówka nonsensu (1968).

Następny tom Nowy taniec la-ba-da (1970) to cztery opowiadania, z których najsłynniejsze Polowanie na muchy stało się podstawą filmu nakręconego przez Wajdę. Istotną rolę u Głowackiego odgrywa groteska i ironia, a czasem nawet szyderstwo, wszędzie jest nonsens życia, wszędzie taki sam. Rok 1973 przynosi dwie nowele-przypowieści Paradis, rok 1977 znów dwa utwory My sweet Raskolnikow i Obiach, potem jeszcze Skrzek. Coraz trudniej kochać (1980) i niewielką powieść Moc truchleje (1981).

Napisał kilka scenariuszy filmowych. Oprócz wspomnianego Polowania na muchy, najbardziej znanym filmem zrealizowanym według scenariusza Głowackiego jest Rejs (reż. i współscenarzysta: Marek Piwowski).

W 1981 roku Głowacki wyjechał do Londynu, a stamtąd do Nowego Jorku. Zajął się bodaj już wyłącznie dramatem. W 1984 r. na Brodwayu wystawił z sukcesem sztukę Polowanie na karaluchy.

Dramaty Głowackiego cieszą się ogromnym powodzeniem (Kopciuch, Fortynbras się upił, Antygona w Nowym Jorku) i grane są w teatrach całego świata. Głowacki za swoją twórczość otrzymał wiele prestiżowych nagród, m.in. Fundacji Guggenheima, Fundacji Alfreda Jurzykowskiego, American Critics Association Award.