Jaka tam magia, panie dziejku

Niektórzy sądzą, że pisanie negatywnych opinii o książkach jest jakąś przyjemnością. Niestety, nie jest to prawda w każdym wypadku. Wolę chwalić niż ganić, zachwycać się niż narzekać, pochłaniać książkę niż z trudem przedzierać się przez gąszcz słów. W przypadku tej powieści nie stawiałem poprzeczki bardzo wysoko. Jest to literatura popularna o charakterze rozrywkowym. Kłopot w tym, że wcale nie jest łatwo napisać coś jednocześnie rozrywkowego i na przyzwoitym poziomie. Przeczytałem, bez wielkich emocji. I odebrałem jako rozrywkę przeciętną, co trochę dziwi biorąc pod uwagę fakt, że w tym kraju prawie wszyscy są jacyś tacy nieprzeciętni. Jest w tej powieści jakaś siermiężność. Mam wrażenie, że dziennikarskie doświadczenie pisarza w negatywny sposób odcisnęło swoje piętno na tej książce. Na formie i stosowanym języku. Czułem się jakbym czytał bardziej rozbudowany reportaż bliżej nieznanego autora. Powieść jest bowiem poskładana z wypowiedzi, wspomnień, fragmentów pamiętnika. Różne osoby, a w stylu
wysławiania się bardzo do siebie podobne. Choć używające odmiennych wulgaryzmów, mających uwypuklać ich własny charakter i dodać autentyzmu. Niestety, ja miałem nieodparte wrażenie sztuczności. Język powieści rozczarował mnie. Prosty, gazetowy, co jest częściowo wytłumaczalne przyjętą przez autora formą. W wypowiedziach, jak podeschnięte rodzynki porozrzucane są różne życiowe (niezbyt ludowe) mądrości i przemyślenia. Autora. Może przyjęta forma powieści wywołuje u niektórych wypieki na twarzy. Mnie zmęczyły zarówno treść, jak i użyty język. A przecież nawet od czytadła wymagamy aby nas pochłonęło przynajmniej na pewien czas.

Wędrujemy, słowami bohaterów, po Europie. Europie ojczyzn różnej maści przestępców. Po zjednoczonej Europie międzynarodowych gangów. Miało być europejsko, a jest, trudno powiedzieć. Nie wystarczył prosty, sprawdzony przepis na sukces: trochę akcji, seksu, wulgarności, mądrości o życiu, podróży po świecie, mafii. Nie wystarczyły wstawki i wątki historyczne, najlepsza część powieści. Owszem, słowo inkwizycja, rozpala w wielu głowach ognie. Tylko co dalej?! Wydaje mi się, że pomysły na fabułę naszych rodzimych pisarzy bardzo często nie są złe. W każdym razie nie gorsze od tych z innych krajów. Brakuje im jednak umiejętności ciekawego przelania ich na papier. Tutaj potrzebny jest obok talentu spory wysiłek, a czasami i pomoc kogoś doświadczonego. Na Zachodzie uczy się sztuki pisarstwa trochę tak jak rzemiosła. I nie jest to takie złe. Nie każdy musi bowiem być wielkim artystą, niektórym wystarcza być sprawnym, rzetelnym rzemieślnikiem. U nas pisarstwo uważało się przez lata za wzniosłą sztukę opartą na
talencie i iskrze bożej. A literaturę rozrywkową skazywano na niebyt.