Jak Karol Szymanowski pisał książkę o sobie

…mechaniczna kronika faktów składających się na czyjeś życie w zasadzie pozbawiona jest wszelkiego interesu — chyba w rzadkich wypadkach, gdy los ten składa się z nieprawdopodobnych, fantastycznych przygód — natomiast życie każdego człowieka jest ciekawe, skoro się ujawni jego kierowniczą ideę, wewnętrzną konstrukcję, napięcie.
(K.Sz., ze wstępu do pamiętnika)

…w książce Szymanowskiego o Szymanowskim daremnie oczekiwalibyśmy pasjonujących szczegółów dotyczących kariery, spotkanych ludzi, przygód i uczuć […]. Zamiarem piszącego natomiast było dotarcie do psychologicznych determinant własnej osobowości i ukazanie, co stanowiło siłę sprawczą i najgłębszy impuls jego artystycznych działań.
(Teresa Chylińska, z rozdziału Wspomnienia?)

…jak wiele jeden człowiek może sprawić poprzez swą sztukę i samo swoje istnienie. Młodych uczył, jak żyć wolnym, być odważnym w myśleniu i nieustępliwym w działaniu. I że zawsze należy uważnie wsłuchiwać się we współczesność, by odnaleźć zmieniające się miejsce człowieka na ziemi. Motto życiowe Szymanowskiego brzmiało bowiem: Najwyższym celem człowieka na ziemi jest, aby w ciągu swego tutaj najgłębiej potrafił odbić w sobie świat. I chyba o tym właśnie napisałby kompozytor w swym pamiętniku — gdyby zdążył.
(Teresa Chylińska, z rozdziału Powroty)