Inspektor Jury kontra sprytni zbrodniarze

Muszę przyznać, że lubię powieści, których akcja ma miejsce na Wyspach Brytyjskich. Dlaczego?! Na ogół z powodu klimatu. Oczywiście powieści, a nie samych Wysp. Nie przepadam bowiem za nieustannie pojawiającą się na wyspiarskiej ziemi mgłą kilkudziesięciu rodzajów i wilgocią przenikającą prawie każde wierzchnie okrycie. Tej nieprzyjaznej wilgoci i mrożącego chłodu otoczenia jest w tej powieści całkiem sporo. Choć jej atmosfera nie jest aż tak nieprzyjazna jak aura opisywanego świata.

Jest ponury styczeń na Wyspach, czyli mieszanka wilgoci, zimna i mgieł. Zbliża się noc Trzech Króli, którą w nadmorskiej miejscowości Rackmoor świętuje, choć w różny sposób, całkiem spore grono osób. Ta wioska rybacka położona nad Morzem Północnym jest znana jako kurort, oczywiście tylko w okresie letnim. Teraz jest przysłowiową zapadłą dziurą. Po pustych uliczkach Rackmoor hula zimny wiatr i niekoniecznie równie zimny, tajemniczy zabójca. W świąteczną noc, na pewnych schodach, zostają odnalezione zwłoki kobiety w przebraniu. Okazuje się, że była ona zaproszona na wieczorny bal przebierańców u miejscowej osobistości, sir Titusa Craela. A teraz leży bez życia, brutalnie zamordowana. Sprawa nie wygląda na prostą, przybywa więc policyjna odsiecz w osobach inspektora Jury'ego i jego nieodłącznego towarzysza, sierżanta Wigginsa. Ci, którzy czytali powieść Pod Huncwotem znają już te postaci. Ci, którzy nie czytali, mają okazję poznać zarówno nietuzinkową postać inspektora jak i jego wiecznie zakatarzonego
pomocnika. Nie tylko ich zresztą. W owej miejscowości bawi bowiem na zaproszenie sir Titusa sam Melrose Plant, dyskretnie wezwany na pomoc. Ale to oczywiście dopiero początek odkrywania różnych dziwnych uroków samego Rackmoor. Bowiem na tym zabójstwie rzecz wbrew pozorom się nie kończy.

Doskonały angielski humor, ciekawe i barwne postaci, niezliczone angielskie puby, o które co i rusz zahaczamy - Martha Grimes potrafi zarówno opisywać ludzi, jak i stworzyć doskonały klimat opowieści. Jej świat jest trochę odrealniony, mimo tragicznych wydarzeń opisywany ciepło i z iskrą w oku. Największą wartością powieści są chyba jednak postaci, wspaniała galeria ludzkich typów, uroczych choć czasami dość męczących. Czy to będzie sam inspektor, czy jego oryginalny szef, czy Kitty Meechen, właścicielka pubu czy zaradny chłopak Bertie Makepiece. Wszyscy oni mają w sobie coś co urzeka i przykuwa uwagę. Są jednym słowem wielce charakterystyczni jak aktorzy grający rolę w sztuce według imć pana Shakespeara. Postaciom tym towarzyszą wyborne dialogi, szczególnie wyrafinowane i porywające w wykonaniu panów Jury'ego i Melrose'a. Powieść nie jest wolna od różnego rodzaju schematów, po które dość chętnie sięga autorka: konstrukcja fabuły, te same główne postaci, wielce znacząca rola tytułowych pubów, podobnie
rozwijająca sie akcja. To jednak zupełnie nie przeszkadza w samej lekturze, bowiem całość jest na bardzo dobrym literackim poziomie. Czyta się szybko i lekko, o ile ktoś oczywiście lubi takie literackie klimaty.