Historyk w trybach historii. Wspomnienia

Jerzy Holzer – jak przystało na profesora historii – nie tyle wspomina, co pisze prywatne dzieje dwudziestowiecznej Polski. Szczęśliwe dzieciństwo staje się pretekstem do opisania skomplikowanych relacji w wielonarodowościowej II Rzeczpospolitej, okresowi dojrzewania towarzyszy codzienna groza okupacji, a czas studiów i kariery zawodowej nierozerwalnie splata się z trudnymi wyborami z czasów PRL. Wielkiej historii towarzyszą osobiste przeżycia, sprawy prywatne przenikają się z polityką i karierą naukową.

To wspomnienia należące do najciekawszych osobistych świadectw naszej epoki. Ich unikalność potęguje ogromny wysiłek autora, aby wszystkie fakty przedstawiać możliwie obiektywnie i bezstronnie. Jak sam pisze: „Historyk, pisząc wspomnienia, jest świadomy niebezpieczeństw i poddaje treść swoich notatek daleko posuniętej samokontroli. To nie tyle założenie przyjęte dla tych wspomnień, ile po prostu organiczna niezdolność do nadmiernej pewności siebie przy pisaniu o przeszłości”.