"Gwałciciel, kłamca, zepsute serce, czarna dusza". Kim był ojciec Maciel, przyjaciel Jana Pawła II?

Jedna z najmroczniejszych postaci współczesnego Kościoła. Mimo że dopuścił się licznych zbrodni: m.in. pedofilii, poligamii (mimo bycia księdzem) i licznych malwersacji, długi czas pozostawał nieuchwytny i zaliczano go do bardzo wpływowych ludzi w otoczeniu papieża Jana Pawła II. Ujawnienie jego zbrodniczej działalności wstrząsnęło Watykanem i odbiło się echem na całym świecie. Kto go chronił i dlaczego?

Historię Degollado i jego związków z sekretarzem Jana Pawła II, kard. Stanisławem Dziwiszem, przedstawił w reportażu "Don Stanislao" dziennikarz TVN Marcin Gutowski. Ofiary Legionistów Chrystusa, których Maciel był założycielem, pisały do papieża Jana Pawła II już w 1997 roku, kiedy Watykan mianował Maciela członkiem… kościelnej Komisji Rodziny. Ale postępowanie w Watykanie zostało przerwane. Polski papież nazywał meksykańskiego pedofila "drogim ojcem Macielem" i życzył mu "obfitości darów Ducha św. w dalszej posłudze kapłańskiej". Maciela odsunął dopiero papież Benedykt XVI.

Gutowski dotarł do amerykańskiego dziennikarza Jasona Berry’ego, który twierdzi, że Dziwisz i kardynał Angelo Sodano otrzymywali duże sumy pieniędzy od Legionistów Chrystusa. Dziwisz miał dostawać po 50 tysięcy dolarów, żeby wprowadzać zamożnych ludzi na papieskie msze w prywatnej kaplicy Jana Pawła II w Pałacu Apostolskim. Legioniści mieli też w 1998 roku sfinansować kardynałowi Dziwiszowi przyjęcie na kilkaset osób w rzymskim hotelu z okazji jego święceń biskupich.

Pełną historię Marciala Maciela Degollado opowiedziała dziennikarka Franca Giansoldati w książce "Demon w Watykanie" (wydawnictwo W.A.B). Jej fragment przytaczamy poniżej.

---

O 17.58 pewnego zimowego czwartku w lutym 1979 roku samolot meksykańskich linii lotniczych wylądował na lotnisku Fiumicino. Papież Wojtyła wracał do domu ze swojej pierwszej międzynarodowej podróży. (...) Był w euforii z powodu nadzwyczajnego przyjęcia zgotowanego mu w Meksyku, kraju, który w owym czasie był najbardziej antyklerykalny w całej Ameryce Łacińskiej.

"Ojcze Święty, następna podróż będzie do Polski, zobaczy Ojciec", dodawali mu otuchy obecni przy powitaniu przedstawiciele władz. Przedsięwzięcie nie było oczywiście proste, ale pomocą w podjęciu tej gry był właśnie wielki sukces medialny podróży do Meksyku. (...) Dokonała się międzynarodowa konsekracja Jana Pawła II, przywódcy miliarda katolików na świecie, i okazała się ona opatrznościowa. Warszawie i Moskwie byłoby bardzo trudno nadal uniemożliwiać głowie Kościoła katolickiego przyjazd i otoczenie ramionami milionów rodaków w Polsce. Właśnie ów triumf medialny przyczynił się do zwiększenia politycznej rangi papieża.

Ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski: "Liczę, że kardynał Dziwisz powie prawdę"

To w czasie tej podróży, na tej niezapomnianej trasie, papież spotkał ojca Maciela, którego postać okazała się kluczowa dla powodzenia tego przedsięwzięcia. Ten już niezwykle wpływowy meksykański ksiądz dostał zadanie: przygotować wizytę papieską. Niejako zza kulis kierował całą organizacją pobytu Ojca Świętego, gotowy na rozwiązywanie każdego logistycznego problemu. A takich trudności podczas przygotowywania wizyty papieskiej pojawiło się sporo, gdyż w owym czasie Meksyk nie utrzymywał ze Stolicą Apostolską nawet regularnych stosunków dyplomatycznych. Wszelkie przeszkody znikały jednak jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki dzięki mediacjom ojca Maciela i powiązaniom, jakie miał z elitą kraju. W oczach Jana Pawła II założyciel Legionistów Chrystusa przemienił się szybko w męża opatrznościowego. Z kolei dla ojca Maciela była to okazja, którą należało jak najszybciej wykorzystać. Wyróżnić się w taki sposób oznaczało zdobyć uznanie i zaufanie w najbliższym otoczeniu papieża, żeby stać się potem głównym współtwórcą meksykańskiego sukcesu Jana Pawła II.

Maciel miał świadomość, że z tych kontaktów będzie na pewno czerpał korzyści w przyszłości. W Rzymie przyjaźnie się liczyły, dobra pozycja w kręgu papieskim oznaczała glejt w kieszeni, coś w rodzaju przepustki pozwalającej neutralizować wszelkiego rodzaju niechęci czy wrogość. A biorąc pod uwagę jego niezbyt jasne posunięcia i zuchwałe działania, mogło się to okazać bardzo przydatne. Zresztą on pierwszy zdawał sobie sprawę z negatywnych głosów na swój temat w Kurii; prawdopodobnie pogłoski te nigdy nie przestały przenikać do jego środowiska, mimo umorzenia starego dochodzenia dotyczącego narkomanii; chodziło o sprawę z końca lat pięćdziesiątych. Maciel zrobił wszystko, żeby została ona zatuszowana i zapomniana jako błąd młodości.

Bez skrupułów

Celem ojca Maciela było zatem bez wątpienia wkraść się w łaski nowego papieża. Związek ten miał się okazać cenny również dla jego wciąż rozrastającej się kongregacji. Miał osłonić Legionistów Chrystusa od przeciwnych wiatrów wiejących zza Tybru, a także z Meksyku, gdzie zarówno niektórzy biskupi, jak i jezuici nie tracili żadnej okazji, by skarżyć się Rzymowi na dziwne i niewłaściwe zachowanie tego nieco snobistycznego księdza. Uwagi ojca Maciela nie uchodziło, że musi liczyć na kilku protektorów w pałacach Stolicy Świętej, aby odeprzeć różnego rodzaju podejrzenia, jakie nad nim ciążyły. Ludzie próbujący go oczernić zawsze opisywali go jako osobę pozbawioną skrupułów i ambitną, niezwykle zręczną w pozyskiwaniu sympatii w kręgach międzynarodowych elit, a także w gromadzeniu finansowych zasobów pozwalających na rozwój kongregacji. Płynęły tam rzeki pieniędzy. Spotykał się z najbardziej konserwatywnymi kręgami Ameryki Łacińskiej, wśród których udawało mu się rozpowszechniać przekonanie, że Legioniści Chrystusa stanowią cenne narzędzie służące do zahamowania komunizmu rozprzestrzeniającego się już po całym kontynencie. W konsekwencji rządy latynoamerykańskie postrzegały legionistów jako stowarzyszenie, na które można było liczyć w utrzymaniu porządku społecznego.

Przygotowany plan był drobiazgowy i szeroki, a rezultaty okazały się nadzwyczajne. Medialny rozgłos na całą Amerykę Łacińską doprowadził do istnej apoteozy Wojtyły. Bezpośrednie transmisje i specjalne serwisy przeplatały się ze sobą przez całą dobę. Papież non stop. Dzięki temu "bombardowaniu", koordynowanemu przez ojca Maciela, wydarzenie przeszło do historii, przyciągając uwagę całego świata. W Meksyku zbiorowe uniesienie (...) przeciągnęło się na kolejne dni. Poświęcana mu uwaga trwała w wyniku medialnej presji podtrzymywanej cały czas w tle. Grupa Legionistów Chrystusa, ekspertów od komunikacji, niosła pomoc zagranicznym dziennikarzom. Wszyscy pracowali na z góry założony rezultat: dobry wynik papieskiej wizyty.

Tak ojciec Maciel zyskał trwałą wdzięczność polskiego papieża. Ten, kto należał wówczas do papieskiej świty, pamięta ciekawe szczegóły pozwalające zrozumieć, jak ważną rolę odegrał założyciel Legionistów Chrystusa i jak bardzo go ceniono. Ojciec Maciel potrafił rozwiązać każdy problem, dotyczący na przykład wydatków Kościoła, logistyki, przemieszczania się, bezpieczeństwa. Wszystko. (...)

Stanisław nie daje wiary

Legioniści dokonali wreszcie skoku jakościowego: stali się częścią najściślejszego kręgu papieża. Podczas kolejnych podróży do Meksyku ojciec Maciel był zawsze przyjmowany na pokład papieskiego samolotu jako faktyczny członek delegacji. Cieszył się już nieograniczonym zaufaniem.

Ta praktyka została przerwana dopiero w 2002 roku, przy okazji piątej i ostatniej podróży do stolicy Meksyku. Obecność założyciela Legionistów Chrystusa, którego reputacja została już mocno nadszarpnięta, stworzyłaby problemy wizerunkowe Kościołowi i papieżowi. Sytuacja stała się kłopotliwa. Oskarżenia o pedofilię krążyły już w amerykańskiej prasie. W otoczeniu papieskim nadal panowało niedowierzanie. Oskarżenia wydawały się nieprawdopodobne i niektórzy sugerowali, żeby tylko chwilowo ograniczyć obecność ojca Maciela u boku papieża, w oczekiwaniu, aż burza medialna ucichnie; wpływowy sekretarz papieża, Stanisław, był pośród tych, którzy odradzali dawanie wiary tym pogłoskom, według niego oszczerczym, rozgłaszanym uporczywie przez niektóre amerykańskie gazety.

Ojciec Marcial Maciel Degollado, diaboliczny założyciel Legionistów Chrystusa (...) podobnie jak w historii o doktorze Jekyllu i panu Hyde, miał więcej niż jedną tożsamość i więcej niż jedno życie. Gwałciciel, kłamca, zepsute serce, czarna dusza. Chłopcy z jego seminarium mieli obowiązek nazywać go nuestro padre, kiedy spotykali go na korytarzach siedzib zgromadzenia rozsianych po całym świecie. W przeciwnym razie groziły im reprymendy i kary. Założyciel Legionistów Chrystusa był człowiekiem potężnym, charyzmatycznym, nietykalnym. Nikt nie mógłby sobie nawet wyobrazić, że pewnego dnia ten żylasty ksiądz o lekko wytrzeszczonych oczach dla wielu z tych chłopców zamieni się w diablo, najgorszy z koszmarów.

Nie wzbudzając najmniejszych podejrzeń, mając pewność, że nikt nigdy nie będzie żywił co do niego żadnych wątpliwości, w ciągu swojego życia Maciel zdołał stworzyć trzy równoległe życiorysy. Był przyjacielem papieża. Był potężny, podziwiany i szanowany zarówno w Rzymie, jak i w Ameryce Łacińskiej, gdzie Legioniści Chrystusa mieli swoją kwaterę główną. Nikomu nie przyszłoby nawet do głowy, że jednocześnie założył i utrzymywał dwie rodziny, jedną w Meksyku, a drugą w Hiszpanii, a jego dwie "żony" obdarzyły go trójką dzieci, z których dwoje wykorzystywał seksualnie. (...)

Zarówno w życiu publicznym, jak i prywatnym plany czynienia zła postępowały. Za wszystko wystarczyłby potworny los, jaki spotkał jego nieślubne dzieci, wówczas nieświadome, dziś dorosłe osoby, zmuszone mierzyć się z upiorną przeszłością. Rozdział jego życia dotyczący wykorzystywania seksualnego jest przerażający.

Potwór Maciel splamił się tą zbrodnią również w seminariach, molestując wielu chłopców przebywających w siedzibach Legionistów Chrystusa. Według zeznań świadków znęcanie się oraz przemoc fizyczna i psychiczna rozgrywały się zawsze w ciszy, strachu, milczeniu. Dopiero po śmierci Maciela w styczniu 2008 roku mur milczenia zaczął powoli pękać, ku zaskoczeniu opinii publicznej, Kościoła, osób w dobrej wierze pozostających w kręgu Legionistów Chrystusa, wywołując wstrząs i przygnębienie u wszystkich, którzy w Rzymie poznali Maciela i nieświadomie mu pomagali.

Nieświadomy papież

Doniesienia o diabolicznych tożsamościach Maciela sprowokowały oskarżenia przeciwko całemu watykańskiemu systemowi, obryzgując błotem nawet pamięć Jana Pawła II - dziś już świętego Kościoła katolickiego - który zawsze Maciela wspierał i z pełnym zaangażowaniem bronił. Osobisty sekretarz papieża - dziś kardynał - Stanisław Dziwisz, który dobrze znał Maciela, bierze Wojtyłę w obronę: "Kiedy Ojciec Święty go poznał, nic nie wiedział. Absolutnie nic. Dla niego był on założycielem wielkiego zgromadzenia religijnego. Nikt mu o niczym nie powiedział. Nawet o krążących pogłoskach".

W Watykanie wszyscy to potwierdzają: papież Wojtyła nigdy nie został poinformowany o zbrodniach Maciela. A przecież trudno uwierzyć, że żaden ze współpracowników papieża, poczynając od kardynała Angela Sodana, nie uznał za konieczne, by powiadomić go, co się mówi o życiu w zgromadzeniu, o powracających uporczywie plotkach, o groźbie kolejnego skandalu, o doniesieniach, które dotarły do Kongregacji Nauki Wiary i trafiły na biurko Josepha Ratzingera.

Historia Maciela jest i pozostaje największym skandalem związanym z wykorzystywaniem seksualnym, demoralizacją i dwulicowością, jaki wyszedł na jaw w ciągu ostatnich wieków historii Kościoła. Na oczach Jana Pawła II dokonała się niewyobrażalnych rozmiarów tragedia moralna, nad którą dzisiaj - jak się zdaje - znów zapadła kurtyna milczenia.