Greasemania, idolomania...

W drugim tomiku dłuższej historii o nastolatkach pani Cathy Hopkins spotykamy postaci, które już zdążyliśmy poznać w tomie pierwszym, z tym, że tym razem patrzymy na świat oczami Bec. Dla przypomnienia, w pierwszej części cyklu narratorem wydarzeń była Cat. W szkole ma być wystawiona adaptacja musicalu Grease. Wszyscy w związku z tym mają własne wielkie plany i oczekiwania. Jedni mówią o tym głośno, inni tylko marzą po cichu. Problemem jak zwykle jest to, że nie każdy pasuje do wymarzonej przez siebie roli. Jeśli potrafi śpiewać to, dajmy na to, kolor włosów lub figura niezbyt pasują do pierwowzoru. Bec na przykład chciałaby zagrać główną rolę kobiecą, postać Sandry Lee. W filmie grała ją sama Oliwia Newton-John, charakterystyczna szczupła blondynka. Bec ma rude włosy i uważa, że jest gruba. Chciałaby czegoś, ale się boi, marzy, ale nic nie robi, żeby to marzenie spełnić. Ma świetny głos, ale nie ma pewności siebie i brak jej zdecydowania. Wszyscy, cała szkoła, żyją przedstawieniem. Nawet spotkania
paczki przyjaciół przekształcają się w improwizowane próby. Większość po prostu z niecierpliwością i wielkimi nadziejami czeka na casting. Lia i Soczewa nie mają za grosz słuchu muzycznego, ale to nie przeszkadza im stanąć w szranki. Pani Segal, nauczycielka organizująca przedstawienie, nie ma łatwego życia. Ciągle o sobie dają znać szalone emocje młodych artystów. Soczewa i Mac odpadają w przedbiegach, na szczęście dostają inne propozycje, bardziej techniczne niż artystyczne. A Bec? Jest zwyczajnie nieprzygotowana i nie dostaje roli swoich marzeń. Jest załamana. Lecz życie czasami potrafi sprawić nam naprawdę miłe niespodzianki. Zbliża się ogólnokrajowy konkurs dla nastolatków na idola i idolkę, w Plymouth. Kto weźmie w nim udział? Kto odniesie sukces? Czy takie wyzwanie zmieni coś w życiu czwórki przyjaciół? Przed Bec pojawia się nowa, wielka szansa, czy z niej skorzysta?

Fajny aktualny temat, dający sporo możliwości, które autorka potrafiła dobrze wykorzystać. Stworzyła ciekawą opowieść o współczesnej młodzieży i jej marzeniach. O wyzwaniach, które niesie ze sobą życie, o różnych postawach wobec niego. Mamy tu prawie wszystko co zaprząta umysły współczesnych młodych ludzi: szkołę, życie szkolne i rodzinne, przyjaźnie i miłości, dojrzewanie i stawanie się odpowiedzialnym. Zgrabnie splecione ze sobą w jedną różnobarwną całość. Książkę czyta się całkiem nieźle, z pewnością jeszcze lepiej kiedy ma się dopiero naście lat. Pisarka pokazuje różne odcienie życia, te miłe i te mniej przyjemne. W tej niewielkiej książeczce mówi o wyzwaniach i rozterkach, o umiejętności podejmowania decyzji i bycia konsekwentnym. O wielu sprawach, które niesie nam życie, nie zawsze oczekiwanych. Czyni to w sposób pozbawiony natrętnego moralizatorstwa, może i trochę uproszczony, ale przemawiający do wyobraźni młodego czytelnika.

Ten tomik wydaje mi się lepszy i ciekawszy niż pierwszy z cyklu Kocha, lubi, szanuje.... Może to kwestia bardziej interesującego tematu? Może większej swobody pani Hopkins? W każdym razie uważam go za udaną współczesną książkę dla młodzieży. Zaszczepiającą w dorastających młodych ludziach sporą dawkę optymizmu i pozytywnej energii. Po lekturze w głowie powinno pozostać nam pewne mądre zdanie: "Warto znać swój cel i wytrwale do niego dążyć."