Losy Garbo po wojnie, zapomnienie, śmierć

Pomimo ogromnych sukcesów po wojnie Garbo odchodzi w niepamięć. Nie potrafi odnaleźć się w nowej, pokojowej rzeczywistości i nie do końca może wyzbyć się szpiegowskich manii oraz paranoicznej ostrożności. Przeprowadza się do Wenezueli, gdzie powtórnie się żeni. Dzieciom z drugiego małżeństwa nadaje takie same imiona, jakie noszą jego porzucone dzieci w Hiszpanii.
Juan Pujol umiera 10 października 1988 roku po wylewie krwi do mózgu. "Został pochowany w Choroni, obok swojej córki w wenezuelskim parku narodowym Henri Pitiera, pełnym lasów i zraszanym ciepłymi deszczami znad morza karaibskiego. Cmentarz jest źle utrzymany i zarosły chwastami. Wiele grobów nie ma nagrobków. Jednak ten na grobie Pujola pozostaje nienaruszony. Zdobi go prosta inskrypcja: "Pamiętany przez swoją żonę, dzieci i wnuki", podane jest jego imię i lata życia. Cóż innego można napisać o życiu Pujola niż zwyczajne banały jak "kochający ojciec" i "dobry mąż"? Surowy nagrobek jest zgodny z jego życiem. Najlepsi szpiedzy spoczywają w ciszy".
Autor książki, którego Garbo zainteresował głównie jako człowiek, nie boi opisywać się nieznanych szczegółów z jego życia. Juan Pujol ukazany w biografii Talty'ego to postać niezwykle barwna, szalony fantasta, urodzony kłamca, zaciekły antyfaszysta, człowiek, który sfingował własną śmierć.