Opowieści, które bawiły nas, wzruszały czy straszyły, kiedy byliśmy dziećmi, po latach nie wzbudzają już takich emocji, wydają się naiwne, efekciarskie i pełne nielogiczności. Nic więc dziwnego, że wielu z nas oczekuje, by ulubione opowieści z dzieciństwa... dojrzewały wraz z nami. Stąd na przykład rozczarowanie „starych” fanów „Gwiezdnych wojen”, którzy swego czasu zachwycili się pierwszą trylogią, a potem druga pozostawiła ich obojętnymi. Ich pretensje George Lucas skwitował krótko: wy dorośliście, a ja wciąż kręcę filmy dla trzynastolatków.
Są jednak twórcy, którzy inaczej podchodzą do kreowanych przez siebie opowieści, rozumiejąc potrzeby dorastających odbiorców. Twórcy ci nie tylko każą dojrzewać również swoim powieściowym czy filmowym bohaterom, ale też stawiają ich przed coraz poważniejszymi wyzwaniami. Dzięki temu ich opowieści sekundują pokoleniowym doświadczeniom czytelników czy widzów, współgrają z przeżyciami tychże, a czasem nawet stymulują ich intelektualny, emocjonalny czy moralny rozwój. Do grona autorów młodzieżowej fantastyki, którzy hołdują takiemu podejściu do twórczej materii, należy Tamora Pierce, a jej tetralogia „Krąg Magii” jest tego najlepszym przykładem.
Bohaterami cyklu jest czworo nastoletnich adeptów magii pobierających nauki w Świątyni Wietrznego Kręgu. Każde z nich nosi w sercu bagaż traumatycznych przeżyć, każde też dysponuje odmiennymi talentami magicznymi. W przyjaznym otoczeniu, pod okiem wyrozumiałych mistrzów, Sandry, Tris, Daja i Briar w końcu mogą uczyć się posługiwania magią, panowania nad nią i wykorzystywania jej dla wspólnego dobra. Nie znaczy to jednak, że ich życie stało się sielanką wolną od wyzwań i niebezpieczeństw. Wręcz przeciwnie, zagrożenia pojawiają się całkiem często, i to zwykle nagle i niespodziewanie. Ich źródłem są zaś zarówno odurzeni złem ludzie, jak i nieujarzmione siły natury. Stawianie przez młodych magów czoła tym wyzwaniom, pozwala im poznać samych siebie i swoje możliwości, szlifować czarodziejskie umiejętności, a także przyczynia się do narodzenia się między nimi więzów przyjaźni.
W pierwszym tomie cyklu, * Księdze Sandry, tytułowa bohaterka tka magiczny splot łączący całą czwórkę adeptów, co ratuje im życie podczas trzęsienia ziemi. W tomie drugim najważniejszą rolę odgrywa Tris – dziewczyna, której talent polega na wpływaniu na zjawiska pogodowe i sejsmiczne. *Póki co, musi jednak mocno pracować nad nauczeniem się panowania nad własnymi reakcjami emocjonalnymi, które zjawiska owe w sposób niekontrolowany wyzwalają. W Księdze Tris czworo bohaterów wraz ze swoimi nauczycielami zabezpiecza Wietrzny Krąg i pobliskie miasto przed spodziewanym najazdem piratów. Prowadzą prace nad wzmocnieniem instalacji obronnych świątyni, uczą się, jak wykorzystać posiadane talenty w czekającej ich walce. Nabywają też cennych umiejętności życiowych – rozpoznawania fałszu i zdrady pośród tych, którzy mienią się ich przyjaciółmi. We wspólnocie mieszkańców Kręgu pojawia się bowiem renegat, którzy zaprzedał się
piratom.
O ile w tomie pierwszym wspólne działanie bohaterów i ich magia służą ocaleniu ich samych, o tyle w tomie drugim chodzi już o ocalenie przed zgubą mieszkańców świątyni i całej okolicy. A więc krąg oddziaływania adeptów magii systematycznie się rozszerza. Należy się więc spodziewać, że w ostatnim tomie cyklu rzecz będzie dotyczyła ocalenia co najmniej świata... Wraz ze wzrostem wiedzy i umiejętności młodych magów, otrzymują oni od autorki coraz trudniejsze zadania do wykonania i spada na ich barki coraz większa odpowiedzialność. Sposób, w jaki sobie z tym radzą, jest miarą ich dorastania i rozwoju. Wydaje się również, jakby wraz z nimi rozwijał się świat wokół nich. W otwierającym cykl tomie został on szkicowo zarysowany, teraz rozrasta się, rozbudowuje, wzbogaca o kolejne elementy, zyskuje coraz więcej szczegółów. I coraz więcej jego niuansów dostrzegają bohaterowie, coraz więcej łańcuchów przyczynowo-skutkowych, coraz więcej nieoczywistych znaczeń.
Tamora Pierce z wyczuciem prowadzi nas zarówno przez labirynty relacji młodych magów z innymi ludźmi, jak i splątanymi ścieżkami doświadczania przez nich świata. Jej powieść stanowi przekonującą ilustrację trudów ludzkiego dojrzewania, ze szczególnym uwzględnieniem nauki panowania nad emocjami. Wspólnota doświadczeń w tym względzie łączy bohaterów i dorastających czytelników, pozwalając tym ostatnim na łatwiejsze zrozumienie targających nimi uczuć i wątpliwości. Walory literackie prozy Pierce idą więc w parze z wychowawczymi, co w przypadku przyjętej konwencji stanowi niewątpliwą zaletę. A że połączenie to nie razi i nie odstręcza od lektury, najlepiej świadczy popularność, jaką książki amerykańskiej autorki cieszą się wśród młodych czytelników.