Gadu, gadu, gadu

Świat widziany i opisywany za pomocą dialogów przy użyciu komunikatora internetowego?! Czemu nie. Skoro można świat opisywać w listach czy mailach. Taką rzeczywistość otrzymujemy w tej niewielkiej książeczce: niekończące się rozmowy trzech nastolatek przez Internet. Tylko tyle lub aż tyle. Ma to nam, czytelnikom, umożliwić wejście w świat dorastających dziewczyn. W świat ich problemów, smutków, radości. W jakimś sensie książka spełnia te oczekiwania, pozwala dotknąć wycinka pewnej rzeczywistości. Inną sprawą jest to, że nie jest to kawałek życia specjalnie interesujący dla ogółu. Na pewno łatwiej czyta się książę nastolatkom, które myślą i czują podobnie jak bohaterki. Dla innych, dla których ten świat, ten okres życia jest obcy, książka nie będzie zbyt ciekawa.

Rozmowy internetowe tu zawarte nie brzmią dla mnie w pełni autentycznie. Dotyczy to zarówno ich formy, jak i treści. Są zbyt poprawne, bezbłędne, z lekka tylko nasycone młodzieżowym żargonem, i to tylko wtedy, kiedy autorka zdaje się nagle przypominać sobie o tym, że bohaterkami są młode dziewczyny. Każdy, kto korzysta z internetowych czatów wie, że rozmowa poprzez Sieć to ciągły skrót myśli, zdań, wypowiedzi. Komu by się chciało stukać poprawnie zbudowane, złożone zdania? Kto nieustannie nie popełnia literówek? Kto stara się elegancko wysławiać i mówić w sposób taki, żeby rozumiała go dowolna osoba postronna? Na pewno nie typowy użytkownik Sieci.

Angela (SnowAngel), Maddie (madmaddie) i Zoe (zoegirl) gruchają na internetowych łączach jak jakieś niezbyt rozgarnięte gołąbki. O wszystkim i o niczym, tego drugiego jest tu zresztą najwięcej. Poruszają tematy typowe, przynajmniej według autorki dla osób w tym wieku, a więc: ciuchy i moda, własny wygląd, chłopcy, seks, imprezy, kto jest fajny, a kto jest be. Pod względem treści rozmowy te wydają się dosyć wiarygodne, przynajmniej w odniesieniu do pewnej grupy młodzieży. To raczej ich styl budzi poważne wątpliwości. Bohaterki zdają się nie mieć żadnych konkretnych zainteresowań, hobby czy obowiązków, poza obowiązkową szkołą. Pozostaje im więc tylko rozmawiać o rzeczach najważniejszych w ich mniemaniu: o sobie, wyglądzie, nastrojach, imprezach, otaczających je tabunach głupich ludzi, którzy niewiele wiedzą i nic nie rozumieją.

Przy lekturze książki szybko pryska mit o wrażliwej i uczciwie oceniającej świat młodzieży. Dziewczyny są irytujące, nietolerancyjne, nadęte. Bez oporów nazywają głupkami wszystkich, którzy im się w danym momencie nie podobają. Do jednego worka wrzucają rodzinę, rodziców i ich problemy życiowe, nauczycieli, nielubianych kolegów. Według nich świat kręci się wokół ich własnych, mądrych głów. Im mniej mają realnych obowiązków tym więcej użalają się nad sobą. Egocentryzm i egoizm zdaje się być ich jedynym sensownym sposobem na życie.

Książka jest zaadresowana do młodzieży. Stara się schlebiać jej gustom. Nie ma zbyt wielu walorów wychowawczych, bo to nie jest cool i z pewnością by się nie spodobało młodym czytelnikom. Przyjęta forma jest wyjątkowo męcząca. Wyraźnie brakuje tu narratora, opisów, jakiejś ciekawej, spinającej całość historii. Historią nie są pogaduszki czy wymieniane plotki. Z samych wyrwanych z życia pojedynczych chwil trudno zbudować coś ciekawego i pouczającego. Możliwe, że książka spodoba się nastolatkom. Dla mnie, który te lata ma już za sobą, jest niezbyt udanym eksperymentem, który nie wnosi do literatury niczego nie tyle nowego co nawet ciekawego. Nie zachwyca językiem, akcją, jakością opisów, przykuwającą uwagę historią. To, co pozostaje, to niestety zbyt mało jak na dobrą literaturę, nawet typowo rozrywkową.