Eugenio Barba

Urodzony w 1936 roku w południowych Włoszech. W 1954 roku wyemigrował do Norwegii, gdzie pracował jako spawacz i marynarz. W latach 1961–1964 studiował krótko reżyserię w Warszawie i był asystentem Jerzego Grotowskiego w Teatrze Laboratorium (dopisać) 13 Rzędów w Opolu. W 1964 roku założył w Oslo skandynawski teatr laboratoryjny Odin Teatret, który dwa lata później przeniósł się do Holstebro w Danii, gdzie pracuje do dziś. Wyreżyserował ponad dwadzieścia (zamiast 20) przedstawień, do których należą: „Dom mego ojca” (1972), „Przyjdź! A nasz będzie dzień” (1976), „Popioły Brechta” (1980), „Ewangelia z Oxyrhynchos” (1985), „Talabot” (1988), „Kaosmos” (1993), „ Mythos” (1998), „Sen Andersena” (2005), „Ur-Hamlet” (2006) (dopisać). W 1979 roku założył Międzynarodową Szkołę Antropologii Teatru (ISTA). Otrzymał doktoraty honoris causa uniwersytetów w Århus (Dania), Ayacucho (Peru), Bolonii (Włochy), Hawanie (Kuba) (dopisać) Montrealu (Kanada) (usunąć) i Warszawie (2003). Opublikował wiele książek, z których po
polsku ukazały się: Ziemia popiołu i diamentów. Moje terminowanie w Polsce (Ośrodek Grotowskiego, 2001), Teatr. Samotność, rzemiosło, bunt (Instytut Kultury Polskiej UW, 2003) oraz zredagowana z Nicolą Savaresem Sekretna sztuka aktora. Słownik antropologii teatru (Ośrodek Grotowskiego, 2005).