Eginald Schlattner

Dzieciństwo i młodość spędził w Fogarasz u stóp Karpat. Pochodzi z zamożnego mieszczaństwa saskiego (ojciec był kupcem i przemysłowcem), od pokoleń zamieszkałego na terytorium dzisiejszej Rumunii, spokrewnionego z arystokracją austro-węgierską. Na krótko przed zakończeniem studiów, w grudniu 1957 roku, zostaje aresztowany i pod zarzutem uczestnictwa w spisku antypaństwowym osadzony w więzieniu w Braszowie. By ocalić przed prześladowaniami kilkuset studentów, członków kółka literackiego, składa zeznania obciążające pięciu literatów. Występuje jako świadek oskarżenia w procesie pokazowym. Sam zostaje oskarżony o „niezłożenie doniesienia o zdradzie stanu” i skazany na dwa lata więzienia. Po wyjściu na wolność naznaczony piętnem zdrajcy, nieufnie traktowany przez rodzinę i dalsze otoczenie, z trudem powraca do normalnego życia. W 1973 roku powraca do studiów teologicznych i kończy je, od 1978 jest pastorem w niewielkiej wsi w pobliżu Hermannstadt/Sibiu, gdzie opiekuje się zaledwie garstką starych Niemców.
Pracuje również jako kapelan więzienny. W momencie aresztowania był nieźle zapowiadającym się pisarzem. Po wyjściu z więzienia nie powraca do literatury. Dopiero po wielu latach decyduje się znowu chwycić za pióro i zaczyna pisać powieści wyraźnie autobiograficzne, w których przywołuje najbardziej tragiczne momenty swego życia.