Czytając Polskę

Wyjątkowy przykład połączenia krytyki literackiej, filozofii i socjologii. Można pracę tę nazwać esejem o opisywaniu, stwarzaniu i czytaniu - literatury i rzeczywistości społecznej, której ta pierwsza jest uczestnikiem, zwierciadłem i kreatorem. Kinga Dunin próbuje nie tylko pokazać ikony, idee i mity, obrazy przeszłości i teraźniejszości, odtwarzane czy też stwarzane przez teksty współczesnych polskich pisarzy, ale także zastanowić się nad tym, o czym w ogóle mówi literatura i w jaki sposób istnieje rzeczywistość, którą ukazuje. Wychodząc z założenia, że wszelki ogląd - i literatury, i "rzeczywistości" - jest z natury subiektywny i względny, próbuje także zastanowić się nad własnym doświadczeniem - uczestnika, czytelnika i interpretatora. Wykorzystuje literaturę do opowiedzenia własnej narracji o Polsce, a przy okazji odpowiada na stale pojawiający się wobec naszej literatury zarzut, że nie mówi nam ona nic o współczesności. Mówi. Tym, którzy potrafią słuchać.