Czucie i wiara. Mistyczna koncepcja Mickiewicza na przykładzie liryki lozańskiej

Najbardziej mnie cieszy, że wreszcie ktoś próbuje dotrzeć do prawdziwego sedna i obnażyć „wieszcza”. Patriotyzm, tęsknota za „Litwą” – to u mistyka jedynie parawan literacki; alegoria nie dla każdego dostępna. Mało kto chce obnażać swoje duchowe wnętrze przed profanami. Smutne, że całe pokolenia historyków literatury nie mogły dostrzec niczego więcej poza patriotyzmem i tęsknotą za Litwą w sensie dosłownym. Swedenborg, Boehme i Towiański, to jedynie etapy w wewnętrznej przygodzie Mickiewicza. Na szczęście, biorąc z ich prac tylko to, co naprawdę istotne, Mickiewicz wyniósł się o wiele wyżej.