Człowiek wilkowi wilkiem

Odmierz dwie kwarty przygód i kwartę romansu, a potem wymieszaj ostrożnie, żeby ni jedno, ni drugie się nie zwarzyło. Dodaj pełną garść niesamowitości i obficie przypraw je ostrymi opisami krwawych przepraw, dorzuć takoż kilka słodkich scen nieoczekiwanych porywów serca. Podgrzej wszystko w tyglu historii, a potem serwuj w pięknych okolicznościach nieskażonej przyrody. Tak zgotowanej mikstury zażywaj dniem i nocą, ku ukontentowaniu ducha oraz dla zaznania bardziej i mniej przyjemnych dreszczy ekscytacji.

W swojej nowej powieści S. A. Swann skorzystał z przytoczonej wyżej receptury, która sprawdziła się już w * Wilczym miocie. Akcja *Wilczego amuletu rozgrywa się co prawda sto lat później i nie stanowi bezpośredniej kontynuacji tamtej książki, ale umiejscowiona została w tej samej okolicy, zaś główne role odgrywają w niej potomkowie i duchowi spadkobiercy poznanych wcześniej bohaterów. Wspomniana okolica to krzyżackie Prusy – coraz bardziej cywilizowane i bezpieczne. Są jednak zagrożenia, które spędzają sen z powiek wojowniczym zakonnikom. I tu dochodzimy do potomków wilkołackiego rodu opisanego w * Wilczym miocie*. Istoty te potrafią przybierać postać zarówno człowieka, jak i wilkołaka czy wyrośniętego wilka. Przemiany dokonują siłą własnej woli i żadne pełnie księżyca nie są im do tego potrzebne. Nawet w ludzkiej skórze zachowują nadludzką siłę i zdolność do
natychmiastowej regeneracji. W pozostałych dwóch wcielaniach stają się zaś maszynami do zabijania.

Najskuteczniejszym orężem w walce z wilkołacką rasą jest srebro. I właśnie dlatego ostrza używane przez wolfjegrów pod wodzą komtura Heinricha pokryte są tym metalem. Komando zakonników tropi bowiem w kniejach wilkołaka Dariena, którzy sieje śmierć i zniszczenie w pruskich wioskach. Tym razem jednak Krzyżacy z myśliwych stają się ofiarami. Zdziesiątkowani, muszą uchodzić i znajduje schronienie w grodzie Narew, leżącym już w granicach Księstwa Mazowieckiego. Tam szpitalnicy liżą rany, nie chcą jednak wyjawić gospodarzom prawdy o swej misji. Josefem, będącym „zakonnikiem na okresie próbnym”, opiekuje się Maria z pobliskiej wioski. Dziewczyna nosi na szyi srebrny krzyżyk, który ma ją chronić przed Złym. A może ma chronić ludzi przed nią, a jej uniemożliwić poznanie swojej prawdziwej natury? Tak twierdzi Darien, który wyczuwa w Marii przedstawicielkę własnego gatunku i chciałby, aby dołączyła do niego w dziele krwawej zemsty na ludziach. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, gdy dziewczynę zaczynają
łączyć cieplejsze uczucia z Josefem.

W głębszej warstwie przygodowo-romansowa fabuła okazuje się przypowieścią o wolności woli i możliwości dokonywania wyboru pomiędzy dobrem a złem. Według Swanna, nasze postępowanie bardziej zależy od tego, kim chcemy być, niż od tego, kim jesteśmy. Niezależnie więc od ograniczeń i podszeptów naszej natury, możemy świadomie wybrać poskromienie wewnętrznej drapieżności, by kierować się dobrem i miłością bliźniego. Dotyczy to zarówno wilkołaków, jak i ludzi. „Czy doprawdy tak duża jest różnica między wilkiem, który staje się człowiekiem, a człowiekiem, który staje się wilkiem?” – retorycznie pyta Maria. Darien wybiera instynktownie, kierując się poczuciem krzywdy i wilczą częścią swojej natury. Zabija, bo może i chce. Maria przekonuje się, że będąc w wilczej skórze łatwiej ulec złu. Ale znajduje w sobie siłę, aby mu się przeciwstawić.

Wilczy amulet to lektura ciekawa i inspirująca, którą możemy odczytywać na różnych poziomach znaczeniowych. Dzięki autorskim zabiegom fabuła jest atrakcyjna dla czytelników płci obojga, w różnym wieku i poszukujących różnych wrażeń. Obcując z nią zażyją oni nie tylko oczekiwanej rozrywki, ale będą mieli też okazję zadumać się nad tym, co uczynić z wilkiem, który w nich mieszka i czasem ze wszystkich sił pragnie wyrwać się na wolność.