Czarownica z Radosnej czaruje czy oczarowuje?

Książce od początku towarzyszy nastrój tajemniczości i baśniowości. Zarówno tytuł, jak obecne w poszczególnych rozdziałach baśni oraz cytaty stanowią nie lada zagadkę interpretacyjną. Pojawiające się imponderabilia, zjawiska, rzeczy nieuchwytne, których nie można zmierzyć ani obliczyć, które jednak wpływają na rzeczywistość są nieodłącznym elementem fabuły. Powieść jest osadzona w urokliwej, wiejskiej przestrzeni. Przedzierając się przez sensualne opisy przyrody mamy wrażenie, iż sami znajdujemy się w prezentowanym przez autorkę otoczeniu. Wiarygodność opisu potęgują regionalne nazwy owoców, warzyw, zawodów oraz wiejskich profesji. Przy tej okazji należy również wspomnieć o wirtuozersko poprowadzonych dialogach. Pojawiająca się w nich gwara jest nośnikiem informacji o wiejskich tradycjach i mentalności tamtejszych ludzi, a oprócz tego nadaje książce satyryczny ton.

Główna bohaterka, Jagoda, o imieniu wyraźnie korespondującym z zamieszkałą przez nią przestrzenią, jest postacią zawieszoną pomiędzy światem realnym, a światem magii, dziecinnych wspomnień i filozoficznych dociekań. Na co dzień stara się nadążać za pomysłami swych energicznych dzieci: Aśki i Jaśka, znosić humory dyrektor Kopytko, troszczyć o niezbędne do życia zwierzęce minimum, czyli pięć psów, kilka kotów, parę koni i tysiące insektów błąkających się po domu i wokół niego, odstraszać braci-adoratorów, Pawła i Jakuba, rozwiązywać problemy siostry Agnieszki i dopiero na końcu znaleźć czas dla siebie.

Książka jest napisana lekkim, nienapuszonym stylem, takim jak większość współczesnych kobiecych powieści, ukazujących swych bohaterów w codziennych sytuacjach. Dodatkowym atutem powieści jest obecny w niej synkretyzm gatunkowy. W Czarownicy z Radosnej pojawiają się krótkie zabawne wiersze i wyliczanki, cytaty z Mickiewicza i ksiąg sabatowych z XV wieku, przepisy głównej bohaterki nazwane kosmicznymi, dziewięć baśni, tworzone w myślach przez bohaterów pamiętniki, Orędzie Matki Boskiej Niepokalanej, której objawienia były elementem zainteresowań mieszkańców wsi.

W książce poznajemy wiele ciekawych postaci: Pawła, byłego zakonnika, który ze względu na swoje zainteresowania kosmosem nazywany jest przez wszystkich astronomem, jego brata, Jakuba malarza abstrakcjonistę, nazywanego Rudzielcem, Agnieszkę, która jest siostrą Jagody i jednocześnie zrzędliwą żoną Darka, Aśkę i Jaśka, dzieci Jagody, sprowadzające co i rusz pod jej dach nowe zwierzęta. Prócz tych osób ważną rolę w powieści odgrywa także ciotka Rita, korzystająca z usług egzorcystki, Anastacji Smolarz.

Książka porusza wiele aktualnych oraz istotnych problemów m.in. wirtualny romans Darka z błyskotliwą, choć nieurodziwą Żabcią, dyskusję pani dyrektor na temat demoralizujących i zastraszających jej zdaniem książek autorstwa J.K. Rowling, a także działalność gangu, w którym okazuje się pracować radny gminy. Oprócz tego w Czarownicy z Radosnej pojawiają się rozważania głównej bohaterki na tematy filozoficzne takie jak: miejsce człowieka we wszechświecie i jego zmieniający się stosunek do nauki, a także definiowanie teraźniejszości i pytania o przyszłość.

Czarownica z Radosnej mimo małego formatu i skondensowanych trzystu dwudziestu ośmiu stron jest doskonałym, odstresowującym literackim kompanem do poduszki. Łączy w sobie elementy filozoficznej fantastyki podążającej dwa kroki za całkowicie realistyczną fabułą. Powieściowy debiut Zofii Staniszewskiej jest niezwykle elastyczny literacko i doskonale dopasowuje się do upodobań czytelników. Może być więc czytany jako lekka, wakacyjna powieść, "bajka dla dużych dzieci" przenosząca nas w czasy dzieciństwa lub wreszcie głęboka, rozbudowana refleksja na temat ludzkich tęsknot, marzeń i niepewności.