5. Henryk Sienkiewicz
Polski prozaik. Laureat Nagrody Nobla 1905. Jeden z najpopularniejszych pisarzy XX w. Wywodził się ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. Od 1855 przebywał w Warszawie, tu uczęszczał do gimnazjum, w latach 1866-1869 studiował prawo w Szkole Głównej i na rosyjskim Uniwersytecie Warszawskim, następnie do 1871 nauki filologiczne; studia porzucił, nie zdając końcowych egzaminów.
Wielokrotnie wspierał swoim autorytetem akcje patriotyczne, np. protestował przeciwko prześladowaniom dzieci polskich we Wrześni (zabór pruski), w okresie rewolucji (1905) w odezwach i artykułach domagał się autonomii dla Królestwa Polskiego. Był zwolennikiem Narodowej Demokracji. W 1889 ufundował stypendium im. M. Sienkiewiczowej, z którego korzystali m.in. M. Konopnicka i S. Wyspiański.
W swojej twórczości nowelistycznej poruszał problemy społeczno-obyczajowe w duchu ideologii pozytywistycznej. Sławę przyniosły Sienkiewiczowi wielkie powieści historyczne, poprzedzone nowelą "Niewola tatarska" (1880). Cykl nazwany Trylogią składa się z utworów: "Ogniem i mieczem" (1884), "Potop" (1886) i "Pan Wołodyjowski" (1888), obejmujących burzliwe dzieje Polski w XVII w., wojny z Tatarami, Szwedami i Turkami.
Nawiązując do romantycznej powieści historycznej W. Scotta , twórczości A. Dumasa oraz literatury staropolskiej, Sienkiewicz stworzył model łączący pełną przygód fabułę z szerokim obrazem wydarzeń dziejowych i obyczajowości - "dla pokrzepienia serc" rodaków.