10. George Orwell
Urodził się w niezamożnej rodzinie urzędnika kolonialnego. Od 1911 roku w elitarnych szkołach w Anglii. Dzięki swym zdolnościom zdobywa stypendium. Zamiast studiów uniwersyteckich wybrał służbę w policji kolonialnej w Birmie, gdzie przebywał do końca 1927 roku. Po powrocie do Europy, dokonując swoistej ekspiacji, żyje wśród biedoty londyńskiego East Endu i slumsów Paryża. Pracuje dorywczo jako korepetytor, zbieracz chmielu i pomywacz kuchenny (w Paryżu). Swoje doświadczenia opisuje w zbeletryzowanym reportażu "Down and Out in Paris and London", który przynosi mu pewien rozgłos. W 1934 roku ukazały się "Birmańskie dni", pełna sprzeciwu wobec kolonialnej niesprawiedliwości relacja z pobytu w tym kraju, jak również dwa słynne eseje: "Zabicie słonia" i "Powieszenie". Kolejnymi - już sensu stricto - powieściami były: "Córka duchownego" oraz "Wiwat Aspidistra!".
Latem 1936 jedzie do Hiszpanii, gdzie bierze udział w wojnie domowej po stronie republikańskiej; zostaje poważnie ranny. W czerwcu 1937 roku, by ratować życie, przedostaje się do Francji i wraca do Anglii. W 1938 roku wydaje "Hołd Katalonii", gdzie opisuje swe doświadczenia. Tego samego roku zapada na gruźlicę; uzyskawszy zapomogę przebywa w Maroku, gdzie powstaje powieść "Po świeże powietrze", nostalgiczny obraz Anglii zagrożonej wojną i faszyzmem. Po wybuchu wojny, nie przyjęty z powodów zdrowotnych od wojska, pracuje w indyjskiej sekcji BBC, a od 1943 jest redaktorem wpływowego tygodnika Tribune. W 1945 roku ukazuje się najsłynniejsza książka Orwella "Folwark zwierzęcy". Książka przyniosła mu niezależność finansową i sławę. W 1949 roku sławę umacnia "Rok 1984". Obie te książki weszły do krwiobiegu współczesnej kultury. Od tego czasu skupia się na pisaniu artykułów, esejów i recenzji.
Po wojnie Orwell, poważnie już chory na gruźlicę, spędza wiele czasu z adoptowanym synem na odludnej wyspie Jura. Umiera w londyńskim szpitalu.