28. Sto lat samotności

Ostatnie słowa padające w słynnych "Stu latach samotności" Gabriela Garcii Márqueza to chyba najczęściej przywoływany fragment tej powieści. Jest w nich bowiem cała magia twórczości kolumbijskiego pisarza - są jednocześnie piękne, smutne i przejmujące. I przypominają nam, że tak jak wszyscy mamy tylko jedną szansę by żyć i nigdy nie będziemy mogli żyć drugi raz. Nasza historia skończy się, wtedy gdy się skończy. Nic nie będziemy mogli na to poradzić. Tak, jak Aureliano nic nie mógł poradzić na to, że historia Macondo się skończyła.