33 pieśni

"Od Campiona do Lennona" - taki tytuł mogłaby nosić specjalna antologia poezji języka angielskiego zawierająca wyłącznie wiersze autorów, którzy osiągnęli wybitność w trzech naraz dziedzinach: jako poeci piszący teksty utworów wokalnych, jako kompozytorzy układający do tych tekstów muzykę i jako pieśniarze wykonujący - przy akompaniamencie lutni czy elektrycznej gitary, o to mniejsza - swoje własne utwory. Zaletą tytułu byłoby, jak nietrudno zauważyć, piękne rymowanie się użytych w nim nazwisk. Wadą - jedną tylko, ale za to sporą - to, że antologia nie byłaby żadną antologią. Nie byłaby nią z prostej przyczyny: braku materiału. Nazwiska Thomasa Campiona i Johna Lennona byłyby dwoma łukami nawiasu, nie zawierającego w sobie nic. N o, może coś dostatecznie wybitnego znalazłoby się w naszym stuleciu: na przykład teksty niektórych klasycznych bluesów, choć anonimowość większości z nich nie pozwoliłaby jednoznacznie ustalić, czy ich autorzy sami je wykonywali. Ale w całym ogromnym i bogatym w wielkie nazwiska
obszarze poezji angielskiej wieków siedemnastego, osiemnastego i dziewiętnastego nie ma po śmierci Thomasa Campiona (1567-1620) dosłownie nikogo, kto by powtórzył fenomen jego potrójnego mistrzostwa. Nikt go w późniejszych wiekach nie powtórzył, bo skądinąd - co jest rzeczą jeszcze bardziej zdumiewającą - nikt prawie nie był świadom faktu, że do fenomenu w ogóle w przeszłości doszło. Ze śmiercią Campiona skończyła się epoka elżbietańska i jej charakterystyczny model życia literackiego i artystycznego.