Zwierzenia Rudzika fastfudzika. Czy kogoś wzruszą moje perypetie z tuszą?

CZĘŚĆ PIERWSZA

Tego kwietniowego dnia wyszedłem ze szkoły zmęczony i spocony. Ubrania kleiły mi się do ciała, co jeszcze utrudniało ruchy. Nawet luźne dresowe spodnie nie do końca się sprawdziły. Wlokłem się noga za nogą, a przecież to one powinny mnie nieść. Odgarnąłem z czoła wilgotne włosy i… wtedy jakbym usłyszał mamę: „Zrób coś z tymi włosami, ani to modne, ani wygodne”. I jeszcze to słońce… przygrzewało mocno, chyba pomyliło sobie wiosnę z latem. Zatrzymałem się na moment, zdjąłem z ramion plecak, uwolniłem się od wiosennej kurtki i wcisnąłem ją pomiędzy książki. Plecak, który wyglądał teraz jak bania, zarzuciłem sobie na ramię. Stanowiliśmy niezłą parę: on pękaty, ja – kartoflowaty.

Nagle usłyszałem za plecami:

– Rudzik, co się tak wleczesz?! – To był Borys, kolega z klasy, nawet z jednej ławki.

– Co się wleczesz, co się wleczesz – powtórzyłem, przedrzeźniając go. – Mówisz, jakbyś nie wiedział, że dopiero skończyliśmy WF. Te rzuty piłką lekarską dały mi nieźle w kość.

– Eee… co ty, to było przecież łatwe, a dla ciebie powinno być jeszcze łatwiejsze, bo masz chyba dwa razy więcej pary niż inni.

„Ale mnie podsumował” – pomyślałem. Dałbym mu chętnie w nos, gdyby był bliżej, ale właśnie skręcił w boczną uliczkę, w kierunku swojego domu, a próba dogonienia go nie wchodziła w rachubę. Zresztą przestałem o tym myśleć. Teraz chciałem jak najszybciej dopaść sklepu, który już był w zasięgu mojego wzroku. Tam zawsze mogłem znaleźć pocieszenie w różnych stresujących sytuacjach. Stanąłem w kolejce i zamówiłem dwa ulubione fast foody i coś słodkiego do picia.

Aż tu nagle jakiś gość rzuca mi z cicha przez ramię:

– Zamów jeszcze dwa, dasz radę, dobrze wyglądasz. – I jeszcze parsknął mi do ucha.

Obejrzałem się z ukosa, chciałem zrewanżować mu się podobnym tekstem, staliśmy przecież w tej samej kolejce, ale on chudy był i długi jak patyk. Poczerwieniałem ze złości i jeszcze gorsze poty mnie oblały. Wziąłem się więc szybko do pochłaniania przysmaku, żeby zapomnieć o jego głupich uwagach.

Pech tego dnia jednak mnie nie opuszczał. Ledwie wyszedłem ze sklepu, natknąłem się na Julkę z mojej klasy, zdążyła już dotrzeć do domu i wyjść przed blok.

– Co ty, dopiero wracasz ze szkoły? – zapytała.

Nie zdążyłem nawet odpowiedzieć, bo miałem pełne usta, kiedy dodała:

– Aaa… rozumiem, fast foodzik?

– Właśnie, że tak – odparowałem, krztusząc się. – Ale to nie twoja sprawa.

Zdenerwowałem ją tym widocznie, bo zaczęła uciekać i wołać:

– Rudzik Fastfudzik! Rudzik Fastfudzik! Rudzik Fastfudzik! – Robiła przy tym różne miny i zniekształcała głos, wyraźnie mnie przedrzeźniała.

Zrobiłem w jej kierunku kilka kroków, przybierając groźną postawę, a ona dała takiego drapaka za blok, jakby uwierzyła, że mógłbym ją dopaść.

Wreszcie wszedłem do mojego bloku, stanąłem przed schodami i wziąłem kilka głębokich oddechów. Czekało mnie kolejne ciężkie zadanie – Mount Everest trzeciego piętra. Zawsze było to dla mnie nie lada wyzwanie. Serce tłukło mi się jak oszalałe, czułem je w całym sobie, a najbardziej w głowie, w zasadzie w skroniach. Zacząłem wspinaczkę. Przystawałem na kolejnych piętrach, marząc tylko o tym, żeby dopaść drzwi mieszkania, zrzucić wilgotne ciuchy i paść w fotel przy kompie. Wiedziałem, że rodzice są jeszcze w pracy, muszę dobrze wykorzystać ten czas.

Kiedy znalazłem się już na ulubionym miejscu, włączyłem komp. Zanim uruchomiły się łącza, przed oczyma przemknął mi dzisiejszy dzień. W skroniach pulsowało natrętne: „Rudzik, Fastfudzik!…”. „I chyba musi już tak pozostać, niestety” – pomyślałem. Najpierw przylepiono mi łatkę Fastfudzik, a potem Rudzik pasował już do niego jak ulał. Ciekawe, jakby to było, gdybym nie nazywał się Rudnicki, a na przykład Kowalski. Szkoda, że nie nazywam się Kowalski. Ale to pewnie też by nic nie dało, szybko zostałbym jakimś Kowalskim Opychalskim. Muszę więc robić dobrą minę do złej gry i udawać, że wszystko jest okej, choć aż mnie skręca. Chociaż w tym momencie naprawdę wszystko było okej, bo mogłem spokojnie zasiąść przed ukochanym kompem.