Związek grzebie swoich zmarłych. Wybór opowiadań

Żona poganiacza
Dwuizbowa chata wzniesiona jest z drewnianych okrąglaków, deszczułek i kory, a podłogi wyłożone są kawałkami drewna. Przylega do niej obszerna kuchnia o ścianach uplecionych z kory, większa niż sama chata z werandą włącznie.
Dookoła wszędzie busz – busz bezkresny, bo teren jest płaski. Żadnych górskich szczytów w oddali. Busz składa się z uschniętych, spróchniałych jabłoni. Żadnego podszycia. Nie ma nic, co przyniosłoby ulgę oczom, nie licząc kilku ciemnozielonych rzewni, które wzdychają nad wąskim, prawie bezwodnym potokiem. Do najbliższego znaku cywilizacji – meliny przy głównej drodze – jest stąd trzydzieści kilometrów.
Gospodarz, były skwater, zabrał owce na wypas. Jego żona została sama z dziećmi.
Czwórka obdartych, wychudzonych dzieciaków bawi się na podwórku. Nagle jedno zaczyna wołać:
– Wąż! Matka, wąż! Chuda, ogorzała buszmenka wybiega z kuchni, podnosi malucha z ziemi, sadza go sobie na lewym biodrze i sięga po kij.
– Gdzie?
– Tu! Pod drewno poszedł! – drze się najstarszy chłopiec, jedenastoletni urwis o lisiej buzi.
– Czekaj, matka! Ja go załatwię. Odsuń się! Ja zatłukę dziada.