Złoto nie złoto

"Słońce przez szybę autobusu paliło ostro, zdjął marynarkę i dopiero gdy wysiadł na przystanku, narzucił ją sobie na plecy.
Zastygł w tym geście, serce podskoczyło mu do gardła - po przeciwległej stronie ulicy, na przystanku przed dworcem, wśród ludzi czekających w ogonku na autobus do miasta, siedziała na walizce Majka. Musiała dopiero co wysiąść z warszawskiego pociągu, zmęczona i zgrzana odgarniała dłonią włosy ze spoconego czoła, patrzyła przed siebie nieprzytomnie.
Jednym skokiem przybył jezdnię, stanął przed nią.
- Co tu robisz?
Podniosła się z walizki. Przez chwilę milczała i czerwieniła się z wściekłości.
- Ty łobuzie - syknęła wreszcie. - To jest Paryż?
- Kochanie - starał się ją ułagodzić. Objął ją ramieniem, podniósł walizkę z ziemi.
- To jest Paryż? - powtórzyła głośniej.
- Dla mnie jest - powiedział z zadumą.
Być może nie zabrzmiało to tak zwycięsko, jak sobie wyobrażał, bo Majka rozpłakała się, objęła go i zaczęła całować".