Żal mi kota...

Niełatwa jest dola niewielkiego zwierzątka – na tyle niełatwa, że może go być żal. Jesienią brudzi sobie łapki w błocie, zimą brodzi w głębokich zaspach, wiosną przedziera się przez chaszcze, a latem musi znosić niemiłosierny upał. Z pewnością nikt z Was mu się nie oprze – podobnie jak narrator – i z radością go przygarnie, szczególnie że ten zwierz robi wiele dobrego…

Znowu buro, znowu słota

Człowiek się co nieco nudzi

A najbardziej żal mi kota

Bo się biedak stale brudzi

Słońce wcześnie już zachodzi

Przeminęła jesień złota

Kot po bruzdach z trudem chodzi

Więc najbardziej żal mi kota