Z miłości do mojego króla

Swoje wspomnienia Farah zaczęła spisywać 16 stycznia 1979 roku na pokładzie samolotu, którym wraz z mężem i rodziną udawała się na wygnanie.

Książka jest chronologicznym, pełnym dramatycznych cezur, zapisem życia wyjątkowej kobiety. Poznajemy:
Farah – monarchinię spotykającą najważniejsze osobistości świata i reprezentującą, u boku Szacha, bajecznie bogaty kraj muzułmański.
Farah – matkę czworga dzieci, walczącą o ich właściwe, zgodne z zasadami rodziny królewskiej wychowanie w szacunku do tradycji irańskich. Matkę opłakującą tragiczną śmierć 31-letniej córki, Leili.
Farah – tułającą się na zesłaniu wdowę, ale też
Farah – świadomą obywatelkę, pełną niesłabnącego patriotyzmu, pełną wiary w duchowe i polityczne odrodzenie Iranu, przedstawiającą nowatorskie wizje zmiany ustroju politycznego w tym kraju.

W kontekście tej ostatniej roli głos Farah Diba Pahlavi jawi się jako sygnał płynący z „innego świata muzułmańskiego”. Świata jakże dalekiego od tego, który przemówił 11 września 2001 roku. Autobiografia to także ważne świadectwo współczesnej historii.