Wyjście z labiryntu

Savinio jawi się jako pisarz ekscentryczny i pełen przeciwieństw: odżegnuje się od realizmu, choć mocno trzyma się rzeczywistości, nie dopuszcza do siebie złudzeń, utopii, mistyfikacji; "nie umie nie być szczęśliwy", ale jednocześnie kultywuje myśli o przemijaniu i śmierci jako nowych narodzinach. W jego pisarstwie wszystko jest zarazem absolutne i przelotne, zrozumiałe i niepojęte, kształtne i nieforemne. Twórczość Savinia jest fascynującym labiryntem, a on - jak o nim pisano - "szaleńcem, który ma dobrze w głowie".