Wszyscy umierają, łyżkowce również

Paul umarł – a jego najlepsza przyjaciółka Skarlet musi zmierzyć się z rzeczywistością, w której jego już nie ma. Na każdym kroku pojawiają się wspomnienia wspólnie przeżytych chwil. Rozpamiętuje jak już w przedszkolu sprzymierzyli się przeciw znienawidzonej cioci Edeltraut, wspólne studia, upadek socjalizmu oraz euforię pamiętnej jesieni 1989 roku, kiedy przez chwilę rozważali, czy nie zamienić tej przyjacielskiej bliskości na inną. Jednak Skarlet jedzie do Włoch, a Paul do USA, ona zostaje rzeczniczką prasową w zoo ze słynną hodowlą łyżkowców, on kupuje kino. Teraz Skarlet trzyma w rękach list od Paula, w którym prosi ją, by wygłosiła dla niego mowę pogrzebową...

To historia o szczególnej relacji - przyjaźni na całe życie. Ciepła, wzruszająca, a miejscami także pełna humoru opowieść o emocjonalnej bliskości między kobietą a mężczyzną. Jednak przedstawiona bez ckliwości i patosu. Autorka z lekkością i wdziękiem traktuje o wspólnym dorastaniu, wkraczaniu w dorosłość i odmiennych, ale wciąż splatających się życiowych drogach. Nie waha się mówić o sprawach najtrudniejszych: o samotności, cierpieniu i śmierci, lecz czyni to w ujmująco bezpośredni sposób. Lektura „Łyżkowców…” wywołuje uśmiech, a zarazem skłania do refleksji. Polscy czytelnicy z pewnością uznają przywoływane przez bohaterkę wspomnienia z dzieciństwa w epoce muru berlińskiego, za bliskie własnym doświadczeniom z okresu PRL-u i śmieszno-szarej rzeczywistości tamtych lat.

Opowiedziana historia wydarzyła się naprawdę. Kathrin Aehlich napisała ją po śmierci przyjaciela. Jest to hołd złożony wyjątkowej więzi jaka ich łączyła. W tej książce nie ma przypadkowości czy kłamstwa, wszystko jest szczere i subtelne.