Wojny Mussoliniego

II wojna światowa w literaturze historycznej sprowadzana jest zwykle do starcia pomiędzy Wielką Brytanią, Stanami Zjednoczonymi i Związkiem Radzieckim z jednej strony oraz Trzecią Rzeszą z drugiej, mogącą liczyć, co najwyżej na garstkę nieudolnych sojuszników, którzy częściej wchodzili jej w drogę niż pomagali w odnoszeniu sukcesów. Za przykład szczególnego nieudacznika i istnej kuli u nogi Adolfa Hitlera uchodzi najczęściej włoski przywódca, Benito Mussolini.

Ten jednowymiarowy, prześmiewczy obraz lidera państwa faszystowskiego wykreowali jeszcze w trakcie wojny alianccy propagandziści. Frank Joseph postawił sobie za cel udowodnienie, że w rzeczywistości sytuacja była o wiele bardziej złożona. Benito Mussolini był równoprawnym uczestnikiem II wojny światowej i utalentowanym strategiem, a Włosi pod wieloma względami przodowali w rozwoju techniki wojskowej.

Autor szczególną uwagę poświęca niekonwencjonalnym środkom walki, rzuca nowe światło na włoskie siły podwodne, obala mity dotyczące włoskiego lotnictwa. Sukcesy miały również włoskie siły lądowe i to niemal na wszystkich frontach, na których brały udział w walkach. Mussolini wprowadzał wiele innowacji, podchwytywanych później przez Niemców czy zachodnich aliantów, np. w 1941 roku stworzył most powietrzny zaopatrujący włoskie oddziały w Afryce.

Autor podejmuje również dużo mniej znany i niezwykle kontrowersyjny temat włoskiego programu nuklearnego. Włoscy fizycy nuklearni jeszcze przed wojną należeli do europejskiej czołówki, a autor dowodzi, że niemiecki program jądrowy był w rzeczywistości programem włosko-niemieckim.

Czy Mussolini mógł wygrać swoją wojnę? Z pewnością był bliżej zwycięstwa, niż wynikałoby to z tradycyjnych opracowań historii politycznej i militarnej.