Wojciech Bogusławski

Aktor, reżyser, dramatopisarz i dyrektor teatru, założyciel Szkoły Dramatycznej (1811).

W 1811 założył w Warszawie pierwszą polską szkołę dramatyczną i napisał dla niej podręcznik gry aktorskiej pt. Dramaturgia, czyli Nauka sztuki scenicznej dla Szkoły Teatralnej. Jako aktor zaczynał od ról amantów, potem grał tzw. "mędrców z ludu" (Stary Dominik w Taczce occiarza L.S. Merciera, Ferdynand w Henryku VI na łowach, Bardos w Cudzie mniemanym, czyli Krakowiakach i Góralach własnego autorstwa). Na przełomie XVIII i XIX w. coraz chętniej grywał okrutnych tyranów, jak A. Salierego, nieszczęśliwych starców, jak Lear w Królu Learze W. Shakespearea, lub szlachetnych obrońców wiary, sprawiedliwości i honoru, jak Stary Horacjusz w _Horacjuszach_ P. Corneillea. Reżyserował dramy i opery, w których często przemycał aluzje polityczne, miał wielkie zasługi we wprowadzeniu na polską scenę tragedii klasycznych i dramatów W. Shakespeare`a, sam przełożył i napisał ok. 80 utworów scenicznych, opublikowanych w zbiorze Dzieła dramatyczne (t. 1-12, 1820-1830). Jego sztuka Cud mniemany, czyli Krakowiacy i
Górale, której prapremiera odbyła się w 1794, należy do kanonu klasyki narodowej, a inne sztuki, jak Henryk VI na łowach, Spazmy modne utrzymują się do dziś w repertuarze polskich teatrów.

Napisał pamiętnik Dzieje Teatru Narodowego (wydanie 1820 i 1821). W czasach stanisławowskich nazywany był "polskim Molierem".