Władysław Reymont

Powieściopisarz, nowelista, z rzadka poeta. Jeden z najwybitniejszych twórców epoki Młodej Polski. Laureat literackiej nagrody Nobla.

W młodości próbował różnych zawodów (był uczniem krawieckim, występował jako aktor w wędrownych teatrach, pracował na kolei Warszawsko-Wiedeńskiej). Zadebiutował w 1892 nowelą Wigilia Bożego Narodzenia. Podróżował wiele i często zmieniał miejsca pobytu. W grudniu 1893 osiadł w Warszawie, gdzie zajął się wyłącznie dziennikarstwem i twórczością literacką. W 1896 roku przebywał w Łodzi, zbierając materiały do Ziemi obiecanej. W 1900 roku uległ wypadkowi kolejowemu. Uzyskane dzięki fałszerstwu raportu lekarskiego odszkodowanie pozwoliło mu uzyskać niezależność finansową. W 1902 wyjechał do Francji, gdzie pracował nad powieścią Chłopi.

Był jednym z czołowych przedstawicieli nurtu realistycznego w prozie epoki Młodej Polski (powieści: Ziemia obiecana, Rok 1794, Komediantka, Fermenty, Wampir, liczne nowele, reportaże). W 1920 r. zakupił resztówkę Kołaczkowo w pobliżu Wrześni (obecnie muzeum Reymontowskie).

Był jednym z propagatorów powołania Polskiej Akademii Literatury. W 1924 otrzymał literacką Nagrodę Nobla za. Po raz ostatni wystąpił publicznie 15 sierpnia 1925 roku na uroczystości ludowej w Wierzchosławicach jako członek PSL Piast.

Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Serce Reymonta wmurowano w filarze warszawskiego kościoła Św. Krzyża.