Władysław Broniewski

Polski poeta i żołnierz.

Urodził się w Płocku, zmarł w Warszawie. Działa w konspiracyjnej Organizacji Młodzieży Niepodległościowej. Debiutował w 1914 roku w nielegalnym pisemku niepodległościowym "Młodzi idą". Od 1915 w Legionach Piłsudskiego. Związany z Komunistyczną Partią Polski, aresztowany na 2 miesiące (internowany w obozie w Szczypiornie). Po I wojnie światowej studiował na UW, jednak przerwał naukę by wziąć udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Po wojnie wrócił na studia. Był działaczem komunistycznym, obracał się w środowiskach bliskich KPP. W czasie wojny we Lwowie, następnie aresztowany przez NKWD i uwięziony. Wstąpił do armii gen. Andersa. W 1945 roku wraca do kraju. Pomimo represji jakie go spotkały ze strony sowieckich komunistów mocno angażuje się w budowanie komunistycznej rzeczywistości. Swoją twórczością wspiera socrealizm. Odmówił jednak napisania nowego hymnu państwowego. We wrześniu 1954 roku umiera jego córka. Sam Broniewski zmarł na raka krtani 10 lutego 1962 roku.

Swoją drogę poetycką rozpoczynał od wierszy egotycznych, ewoluując w stronę poezji ujawniającej samotność, zagubienie człowieka w mieści-molochu, wytrwale poszukiwał własnego, odrębnego wyrazu. Poezję pojmował nie tylko jako czyn, walkę, posłannictwo, ale także jako zmaganie się między tym co indywidualne, a tym, co zbiorowe.