Wiosna 1941

Fink ukazuje świat Holocaustu, świat skazanych na śmierć, od wewnątrz – widziany oczami ofiar i tych nielicznych „ocalonych do następnego razu”. Nie ma tu epatowania brutalnością i okrucieństwem, nie ma wzniosłości ani patosu. Jest skupienie nad szczegółem, wrażliwość i głęboka prawda o człowieku.

Podobną optykę wybrali twórcy filmu, który opowiada historię jednej żydowskiej rodziny rozpaczliwie starającej się przetrwać terror okupacji. Lekarz i wiolonczelistka wraz z córeczką ukrywają się na strychu u polskiej chłopki. „Dobry wygląd” umożliwia Arturowi przebywanie na zewnątrz. Clara i ich córka są brunetkami o ciemnej karnacji, dlatego nie opuszczają kryjówki. Cały ich świat to fragmenty obrazów, widziane przez szpary w ścianach...