Uwięzione dzieciństwo

Przez moment czułam w głowie wirującą pustkę, jakby wytrzęsło ze mnie wszystkie uczucia. Zaraz potem gdzieś w okolicy splotu słonecznego pojawił się silny skurcz, krótki dreszcz, wstrząs i wybuch. Płacz, spazm, żołądek jak gordyjski węzeł, krótki trudny oddech, samymi szczytami płuc. Po jakimś czasie płacz stał się bardziej spokojny. Płynął korytem szerokiej rzeki, a ja miałam wrażenie, że to płyną moje uczucia. Więc jednak tam są... Ale nadal nie potrafiłam żadnego z nich wyłowić i rozpoznać. Kiedy po dłuższej chwili płacz przycichł, usłyszałam ciche, spokojne i niemal tkliwe: „Co teraz czujesz?”.